

“Lukas tasmu ojo mbok uncalne nang kursi!” kandane Simbok
sangka pawon. Lukas lagi wae nyenden nang kursi.
Lukas durung
nguncalne tas nang kursi. Uh, simbok gawe kahanan sing panas iki lan gerah
sansoyo nambah panase ati lukas lan omongane sing mesti ora ngolehi lan ngokon
iki iku.
Sakruhe lukas, simbok’e kanca – kancane ora ono sing
cerewet koyo simbok ku.
“Lukas..” Simbok ngandani lukas maneh
“Ngeh mbok ngeh.. Lukas ngumun, simbok saben dino saben
dino nyeneni lan ora ngolehi iki kui. Simbok’e konco – koncoku ora ana sing
cerewet kaya simbok’e” gremeng lukas, medot omongane simbok lan ngadek sak
suene ngerti simbok nang anding lawang.
Ibu banjur nggrundel lan gedak gedek. Lukas pancen angel
banget diatur, ora sopan lan lumuh, asing nyebabake ibu kesel. Mbok piye, neh
ben lukas berubah. Ing kasuyatan, ibu nindhaake iku kanggo dheweke uga, nanging
lukas tansah ngira simbok cerewet. Lukas kudu kena ganjaran saka kelakuanne ben
sadar, simbok batin.
Kaya biasane,
lukas mesti bingung lak arep budal sekolah.
“Mbok, kasutku nng di ? takok lukas mbengok.
“Ndek wingi lah mu ndeleh nang ndi?”. Ibu genti tekok
karo nyiapne sarapan, nanging ibu ora ndumel lan sibuk ngoleki kaya biasane.
“Wes aku....., “ lukas ora ngelanjutne omongane sak
elengi wonge nguncalne sepatu lan kasut ngono ae ning isor tundakan.
Lukas gage – gage ngoleki lan pener, kasute ngletak ning
kana, nanging sisihe ora ngerti parane. Wektu lukas entek kanggo ngolek’i
kasute.
“Mas Lukas nggoleki opo?” takone Ribka, adine sing wes
rapi gawe seragam lan tas sekolah.
“Kowe ngerti kasute mas pora?”
“Dek winggi Ribka ngerti snowy nyokot salah sawijining
barang .... kiro – kiro kui opo kasutmu mas. Opo kasutmu sing jempolane warnane
biru mas?.”
“Iyo pener, sakiki neng ndi ?.
Ribka gedak – gedek lan gage – gage menyang nggon mangan
amarga simbok nyeluk ngakon sarapan.
Lukas mecucu karo mrengut. Kepekso deweke nganggo kasut
liyo amarga ora ono wektu kanggo goleki. Opo maneh dino iki deweke ora pengen
di hukum amarga telat. Snowy tanah kebacut, seneng nyokoti kasut nganti bolong.
Opo snowny pikir kasut iku balong! batine Lukas. Paling amarga iku simbok mesti
nesu nek lukas ora nyimpen sepatu lan kasut neng rak sepatu.
“Lukas oleh pora aku ndelok tugas prakarya mu? Nek aku ke
gawe grobak surung songko kayu”takone Bimo karo ndudohne hasil karyane, ngepasi
Lukas lagi teko ndeleh tas ning isor mejo.
Lukas kaget, minggu dekwingi pak gondo ngewehi tugas gawe
keterampilan songko kayu lan Lukas ora eling blas. Piye carane dheweke iso
lali? Biasane simbok mesti ngelengne. Wajahe Lukas pucet lan ndunduk lemes wis
kebayanng ning mripate hukuman opo sing bakal diterima. Sak suwene iki Lukas
mesti didadekne conto dadi murid sing rajin lan disiplin.
Nanging minggu iki dheweke wis ping pindo lali ngerjakne
tugas sekolah. Jan isine Lukas nek di kongkon ngadek ning ngarep kelas. Arep
tak delekne nang di wajahku iki? Batine Lukas.
“Simbok aku ora nemoke pensil wernaku, opo simbok
ngerti?”. Lukas nyawang simbok kanthi arep – arep cemas. Mripate kanthon
mbrebes arep nangis. Lukas nyaba nahan arep nangis. Dino iki ana pelajaran
ngambar lan Bu Rasti ngakon para murid ngowo pensil warna. Lukas ora gelem
diseneni neng ngarepe konco – konco sak kelase amarga ora nggowo pensil werno.
“La yo mboh simbok ora eruh. Kowe dewe ora seneng nak
simbok ngelengne ngakon deleh lan
nyimpen barang – barang sing uwis kok enggo nang ngone to ??”.
“Iya, nanging dino iki ana pelajaran ngambar lan kudu
ngunaake pensil werno” omonge Lukas nganggo suara lirih
“Nyiliho koncomu!”
Lukas meneng, simbok blas ora gelem ngewangi ngoleki, nek
dheweke ora cepet – cepet budal sekolah bisa telat. Lukas budhal sekolah ora
semangat tanpa nggawo pensil wernane. Opo mungkin gambarane iso nyenengne,
pensil werno ne yaiku pensil werna sing apik, hadiah songko pakde yosep songko
luar negri, mesti regone larang. Ora mungkin nyilih nggone kancane. Lukas
mengeluh nelongso. Lukas getun karo sikape sing sembrono lan lalenan. Mungken
mergo kuwi ibu mesti ngelingake, mesti cerewet marang awake.
Awit omong simbok cerewet ora kaya simbok’kanca kancane,
Ibu ora nglarang maneh lan mrintah. Simbok ora ngelengne maneh kanggo sinau
utawa nakokake dheweke wes ngarap PR opo urung?. Ibu ora ngelingake maneh
kanggo ngecek maneh peralatan sekolah sing kudu di gowo utawa nakokake enek
tugas apa songko sekolah lan liya – liyane. Simbok ora pernah mbengok utawa
nesu nalika dheweke ora nyimpen tas, sepatu utawa barang – barange sing wis
dinggo neng panggone.
Awale Lukas ngroso seneng ora ngrungokne bengokane
simbok, larangane lan omelane simbok kaya ercon kui. Tapi, gara – gara simbok
ora cerewet eneh, dino - dino Lukas dadi
ora karuan. Sak kabehe ora mlaku kaya dipingini. Tibake, simbok nglakoni kabeh
kui amarga ngerti sing apik kanggo Lukas.
Sumber :
http://analydiap/blogspot.com/2015/01/ketika-ibu-mogok-cerewet-suara-merdeka.html?m=1

Kelompok 3
Nama Anggota :
-
Ika
Nur Kholifah (15)
-
Laviola
Anggelo Putri (22)
-
Murtini (34)
-
Nancy
Septiyana (37)
-
Nanda
Ariska (38)
SMK NEGERI 1 MAGETAN
TahunPelajaran 2018/2019


"Lukas,
tasmujangankamulemparkankekursi!Janganlupajugasimpansepatumu di
lemarisepatu!" teriakIbudaridapurbegitu Lukas barusajamenyandarkantubuhnya
di kursi.
Lukas
urungmelempartasnyakekursi.Ukh, Ibumembuatsiang yang
panasdangerahsemakinmenambahpanashati Lukas sajadenganteriakannya yang
selalumelarangdanmenyuruhini-itu.Setahu Lukas, ibuteman-temannyatidakada yang
secerewetIbu.
"Lukas...!"
teriakIbulagi.
"Iya, Bu, iya.
Lukas heran, deh,
setiaphariIbuselalusajamengomeldanmelarangini-itu.Ibuteman-teman Lukas
juganggakada yang secerewetIbu," gerutu Lukas, menyela kata-kata
IbuserayabangkitbegitumelihatIbumuncul di ambangpintu.
Ibumenghelanapasdanmenggeleng-gelengkankepalanya.Lukas
memangsulitdiatur, sembronodanpemalas, sehinggakerapmembuatIbukesal.Entahbagaimanalagi
agar Lukas berubah.Padahal, Ibumelakukannyauntukkebaikannyajuga, tapi Lukas
selalumenganggapIbucerewet.Lukas haruskenabatunyadulu agar sadar, batinIbu.
Sepertibiasa, Lukas
selalusibukbilahendakpergisekolah.
"Ibu, kauskakiku
di mana?" tanya Lukas berteriak.
"Kemarinkamusimpan
di mana?"Ibubalikbertanyaserayamenyiapkansarapanpagi,
tapiibutidakmengomeldanikutsibukmencarisepertibiasa.
"Sudahaku...,"
Lukas tidakmelanjutkan kata-katanya.Seingatnya, iamelemparsepatudankaus kaki
begitusaja di bawahtangga. Lukas segeramencaridanbenar, kaus kaki tergeletak di
sana, namun yang sebelahlagientahkemana. Waktu Lukas
jaditersitauntukmencarinya.
"Kak Lukas
mencariapa?" tanyaRibka, sang adik yang
telahrapidenganseragamdantassekolah.
"Kamulihatkaus
kaki Kakak?"
"KemarinRibkalihat
Snowy sedangmenggigitisesuatu.... Jangan-janganitukaus kaki Kakak.Apa yang
bagianjarinyaberwarnabiruitu, Kak?”
"Iya,
benar.Sekarang di mana?"
Ribkamenggelengkankepalanyadanbergegasmenujuruangmakankarenaibumemanggilnyauntuksarapan.
Lukas cemberutsembarimeggerutu.Terpaksaiamemakaikaus
kaki yang lain karenatidakadalagiwaktuuntukmencari.
Apalagihariiniiatidakmaudihukumkarenaterlambat. Snowy memangketerlaluan,
senangmenggigitikaus kaki sampaiberlubang.Apa Snowy pikirkaus kaki
adalahtulang! batin Lukas. MungkinkarenaituIbuselalumarahbila Lukas
tidakmenyimpansepatudankaus kaki di lemarisepatu.
"Lukas,
bolehkahakumelihattugasprakaryamu?Kalauakusihmembuatgerobakdorongdarikayu,"
tanyaBimosambilmemperlihatkanhasilkaryanyaketika Lukas barusajamenaruhtas di
bawahmeja.
Lukas
tersentak.Minggulalu Pak
Gondomemberitugasmembuatketrampilandarikayudaniatidakingatsamasekali.
Bagaimanamungkiniabisalupa? Biasanyaibuselalumengingatkan.Wajah Lukas
pucatseketikadantertunduklemas.Terbayangsudah di matanyahukumanapa yang akaniaterima.
Selamaini Lukas selaludijadikancontohsebagaimurid yang
rajindandisiplin.Tapidalammingguini, iasudahdua kali
lalaimengerjakantugassekolah. Alangkahmalusaatiaharusberdiri di mukakelas. Mau
disembunyikan di manamukaini?batin Lukas.
"Ibu, akutidakmenemukanpinsilwarnaku,
apaIbumelihatnya?"Lukas menatapIbudenganharap-harapcemas.Dua bola
matanyanampakberkaca-kaca.Lukas
berusahamenahantangisnya.HariiniadapelajaranmenggambardanIbuRastimenyuruhparamuridmembawapinsilwarna.
Lukas tidakmaudimarahidi depanteman-temansekelasnyabilatidakmembawapinsilwarna.
"ManaIbutahu.KamusendiritidaksukakalauIbumengingatkanmu
agar meletakkandanmenyimpanbarang-barang yang sudahkamupakai di tempatnya,
'kan?"
"Iya,
tapihariiniadapelajaranmenggambardanharusmenggunakanpinsilwarna," ujar
Lukas dengansuaralirih.
"Pinjamsajamiliktemanmu."
Lukas
terdiam.Ibusamasekalitidakmembantunyamencari.
Jikatidaksegerakesekolahiabisaterlambat. Lukas
pergikesekolahtanpasemangat.Tanpapinsilwarnamiliknya,
manamungkinhasilgambarnyaakanmemuaskan. Pinsilwarnanyaadalahpinsilwarna yang
bagus, hadiahdari Om Yosefsaatpergikeluarnegeri.Pastiharganyajugamahal.Lagi
pula, meminjammiliktemannyatidakmungkinsebebasmenggunakanmiliknyasendiri.Lukas
mendesahsedih.Menyesalisikapnya yang sembronodanpelupa.MungkinkarenaituIbuselalumengingatkannya,
selalucerewetpadanya.
SejakmengatakanIbucerewettidaksepertiibuteman-temannya,
Ibutidaklagimelarangdanmemerintahini-itu.Ibutidaklagimengingatkannyauntukbelajarataumenanyakanapaiasudahmengerjakan
PR ataubelum? Ibutidaklagimengingatkannyauntukmengecekulangperalatansekolah
yang harusiabawaataumenanyakanadatugasapadarisekolahdan lain-lain.
Ibujugatidakpernahberteriakataumarahketikaiatidakmenyimpantas,
sepatuataubarang-barang yang sudahiapakaipadatempatnya. Semula Lukas
merasasenangtidakmendengarteriakan, larangandanomelanIbu yang
sepertipetasanitu.Tapi, gara-garaIbutidakcerewetlagi, hari-hari Lukas
menjadikacau.Semuanyatidakberjalandenganbaik.Ternyata,
Ibumelakukansemuaitukarenatahu yang terbaikuntuknya.
Lukas menyesal,
sangatmenyesal.PulangsekolahnantiiaakanmemintamaafpadaIbudanmemeluknya. Lukas
hanyainginIbu yang dulu.Ibu yang cerewet, yang melakukan yang terbaikuntuknya.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar