kain bathik ibu

Tugas Bahasa jawa

Nama anggota kelompok:

Ø     Ajeng Ayu P                    (02)

Ø     Anita Devi I                     (09)

Ø     Ardhiana Susanty H      (16)

Ø     Bella Ayu D                     (20)

Ø     Dela Ayu K                      (24)

KAIN BATIK IBU

Keri dewe ibu ngendika kathah yaiku bengi sawise bapak dipun pethak. Aku lungguh ing sandinge ibu ingkang nglempiti kain batik dawa kain kang di dal ne saking lemari. Aku urung ngingeti kain kui sakdurunge nanging aku pernah krungu saka wong akeh ing njobo yen bapak kagungan kain kang diajeni banget. Wong akeh ing njobo nakokake lan kepingin nduweni kain kui.

Saking polahipun ibu, aku ngerti kain iku diajeni marang ibu. Sanes batik tulise ingkang dipingini , nanging luwih saking kain iku peninggalane bapak.

“ peninggalanipun bapakmu namung kain iki. Bapak ngutus ibu nyade kain iki. Nanging ibu ora bisa . Ana bapak ing kain iki, kringetipun bapak, harapan lan tresnane bapak marang awake dewe kabeh.”

“badhe dhamel napa yen mboten dipun sade ?“

                Ibu mesem kaliyan nglempiti kain menika. Ibu banjur ngadek lan nglebetake kain niku ing lemari ing ngajeng. “ menawa mangke awakmu dadi manten bisa kok gawe kain niki”

                Sakwise bapak seda, griya sepi lan ibu kesupen caranipun mesem. Sekuat opo wae aku ngajari , ibu mboten sanggup. aku terus ngingeti supaya ibu tangklet utawa sak orane nangkletake kabarku amaraga aku ora apik-apik wae. Nanging ibu luwih kerep meneng, ngendika mung saperlune. Malah tak rasa pas ibu kudu perlu ngendika, ibu tetep kendel mawon. Seolah-olah suarane dipun kubur kaliyan jasadipun bapak, lan kepinginanku ngrasakake tresna.

Mboten wonten ingkang badhe manggen wonten griya, kajawi kula amargi kula putra ragil, kegita putra benten ing mripat kula kadosipun sanes putra. Namung neben status kaliyan nempel wonten kawontenipun ibu. Dugi namung nalika mereka betah kagem nempel. Mboten ebah kados bayi kangen puting. Puniku mawon, mboten nate males peluk ibu.

Nanging sejujuripun kula ugi kangen peluk ibu ingkang mboten nate mendarat dhateng badanipun kula. Kula tansah rumaos kadar sayang ibu sampun keperang radin kaliyan telas saderenge kehadiranipun kula. Mungkin amargi puniku piyambakipun langkung kathah mendel. Benten nalika meraka dugi bertandang: ibu sarupi beo mboten saged mendel.

“yen dudu anak ragil, kowe mesti uga lunga saka omah. Lagian neng desa ana apa, Ton? Aku ora bisa suwe-suwe neng kene.” Kados puniku wangsulan mbak Galuh nalika kula aturi piyambakipun kantun langkung dangu.  Ngrencangi ibu ingkang kantenan saweg berduka.

“menawi panjenengan putra ragil kados kula, punapa panjenengan badhe tetep kantun?”

“apa?” mbak Galuh menikam pandangan kula.

“niki sanes pilihan, mbak. Ibu sanes opsi terakhir.”

Bapak mboten nilaraken punapa, kajawi griya alit ingkang kula manggeni sareng ibu. Ugi bebed batik dawa niku. Ingatanipun kula tentang bapak mboten kathah, lantaran bapak langkung asring nelasaken malih wonten langgar. Ingkang kula emut nawung suwanten khasipun nalika nyekaraken sekar-sekar gambuh.

Sekar ingkang kenthel aroma salira bapak, saking asring piyambakipun nyanyikan. Satunggal kelepatan bapak, mboteng ngejak saha putra-putranipun dhateng langgar. Amargi puniku, kagem wangsul dhateng pangkuan ibu nggih mereka mboten purun.

Ibu tansah ngusap usap kain batik paninggalanipun bapak kalian alon mirengne sekar gambuh kang seolah olah dadi melodi sakral wonten griyo niki. Aku ora ngerti opo iseh nduweni cukup tenaga kangge nembangke mbesuk yen ibu mboten wonten.

                    Kelangan bapak koyo koyo kelangan angin kanggo ibu. Lemes lan lesuh.Ora ana kang mampu ,mbangkitkake semangat ibu,Kejobo kain batik iku. Aku ora pegel,Yo ora mesakake. Aku nanging kuciwo,Ora bisa nggantekake posisi kain batik iki wonten atine ibu,Kang nguras pikiran lan waktu semono akeh e.

                Awan iku aku ngerti ibu murung banget. Nanging aku ora tekok ana opo. Pemandangan koyo iku wis biasa kanggo aku. Ibu lali piye carane mesem lan aku dudu pengajar sing apik,Kang bisa nunjukake menyang ibu piye cara sing paling apik kanggo mesem guyu. Nanging sawise krungu swara kain suwek. Aku langsung mlayu menyang ibu sing ana kamar. Bener aku ngerti sebab e kamurungan e ibu sak iki.

”Sinten ingkang nyuwun?”

                    Ibu ora wani ngingesi aku. Tangan e iseh nyuwek kain batik paninggalane bapak koyo koyo nyuwek uluh atine. Perih,Kebak getih.

 “ Bu! sinten ingkang nyuwun”

“Mbakyumu butuh kain kanggo metu mangan.”

“Namung kangge dhahar dalu tiyangipun nyuwun?”. Aku micingne mripat ora percoyo.

“Kowe ngerti. Kancane bojone mbakyumu kui pejabat.”

“Persetan!Arto garwanipun sampun katah!Kangge nopo tiyangipun nyuwun kain!”

                Ibu mandek nyuwek kain iku lan ngingesi aku,nanging kebak kasih sayang.”ton ojo koyo mengkono. Yen kowe yo butuh,ibu siap nyuwekne maneh.”

                Opo mungkin aku nglarani ati ibu?Aku ora setego kui.

Rong dino sawise nyuwekake kain kanggo sapisan,telpon Bali maneh keprungu. Ketoke kabar ibu sing wisata nyuwekake kain kui wisata nyebar. Aku ngangkat karo siap-siap liwat umpat. Jebule padigree. Aku siap nglawan sapa wae sing bisa nglarani ati ibuku. Malah aku siap ngiris with keluarga yen tibake kangmasku sing nglakokake.

"Arep nyapo?"

"Endi ibu?"

"Ora ono!"

"Ojo goroh! ,endi ibu?"

"Ora ono ! "Nadhaku dhuwur."

"Ton ! Endi ibu !"

"Ora....."

 Aku mandheg ngomong nalika ibu nancepake pundhakku alon-alon.banjar nyawang aku nalika ngguyu sandi sirah. Ibu nyuwun aku ora nerusake, banjir nyekel pabrikan saka kula.

"Ana apa, Nang?"

"Bu,aku yo pengen kain batik Bapak. Padahal kaya mbak Sari."

"Kanggo opo?"

"Kanggo sarimbit aku,bojoku kan anakku."

"Yo wis,ibu potong e. Ora udah nesu-nesu."

"Yo wis,mengke sinten kula pendhet. Ibu wonten dalem mawon."

     Ibu nutup telepon,banjir ngingeti aku sing isih naik darah nalika ngingeti ibu kanthi rasa Ra karuan.

"Bu,ojo....."

      Ibu noleh,nyedhaki lan ngelus pipiku kanthi tangan siji." Sudanen atimu,le ."

 Plaaak! Siji tangan Kang Danang mlebu ing pelipisku. Managing aku isih tahan. Seakeh e opo wa tempelengam,aku nerima asal ati ibu utuh !

      Ibu lagi mepe Sego ing cedhek kebon e Wak Hanun Karo nyangking suwekan kain batik kanggo Kang Danang. Ibu durung Bali nalika Kang Danang teko lan nakokake ing ngendi Ibu kanthi mripatku mendelik seakan nagih utang. Wong-wong kuwi kabeh tanah bocah ndugal !

"Kain punika kagunganipun ibu!"

 "sampun serakah!"

 "kedahipun panjenengan lingsem, kang! Wangsul mboten natos, sepindah dhateng kados tiyang badhe nagih utang!"

Kang Danang duka ugi nempiling kula ngantos dhawah. Kula ngadeg sak derengipun tempilingan kaping kalih dhateng pipi kula. Kula saget

"Piyambakipun Ibu kita,Kang. Panjenengan tega sanget Kang!"

"Menengo Ton! Aku ngerti yen swakmu mung arep kain kui to?"

"Kula mboten selicik panjenengan!"

Setunggal tempilingan saget kula tangkis,nanging anteman tangan sing liyan cepet banget njalari kula dhawuh. Kula kinten kula mboten nopo- nopo,nanging kula raosaken pilingan kula medal rahipun. Bathuk kula nyeri ugi kedhuten sanget.

Kula ngingetake paningalipun Ibu ingkang ningali polahipun Kang Danang. Kanthi mboten kula sadari,setunggal tempilingan ingkang banter sanget saking Ibu ngantos ndamel pipinipun Kang Danang abrit. Griya kula rame,mbuktikaken bilih kian menika wonten ajinipun ngantos saget ndamel putra-putranipun Ibu gegeran.

"Sampun,Bu"

"Bathukmu metu getihe", ngendikanipun Ibu kaliyan ngiketaken kain batik jatahipun Kang Danang dhateng bathuk kula. Ibu ngrangkul kula kanthi sanget. "Ayo menyang dokter saiki."

"Bu?" Mas Danang mersani Ibu kanthi bingung.

Ibu ngewangi ngedekake kula ugi nuntun kula,sak banjuripun ngingetake kanthi teges mripatipun Kang Danang. "Mulih!".