kekancan saklawase

KEKANCAN SELAWASE

Kekancan  iku kanca sing mesthi ana apa-apa, kapan wae, ing endi wae."



 Ukara kasebut mesthi muni.  Yaiku ukara sing mesthi dakkandhakake kancaku sing paling apik.  Kita jarang ketemu amarga sekolah kita beda.  Sanajan kita arang ketemu, nanging Persahabatan kita tetep utuh.

 "Tut..tut..tut ..." Telpon saya rang.  Sawise aku ndeleng iku Dinda sing nyeluk aku.  Dheweke dadi sahabatku.

 "Helo, kanca sing paling apik!  Kepiye kabare? ”Kandhane karo bungah.

 "Helo, kanca apik banget iku!  Aku mlaku kanthi apik.  Kepiye sampeyan? ”Wangsulane tanpa semangat.

 "Aku uga apik.  Aku kangen kowe Cilla! "Kandhane.

 "Aku kangen banget, dinda!"

 "Oo.  Ya, iya, aku kepengin dhisik: Said nalika mateni telpon.

 Ya!  Dinda lan aku sering nyeluk.  Saben akhir minggu, kita tansah telephonan.  Saiki aku manggon ing Jakarta nalika adhiku ana ing Bandung.Ing biasane nalika akhir minggu aku mesthi menyang Jakarta kanggo nemoni Eyang lan Grandfa.  Nanging wektu iki ora, amarga bapak lan ibu tugas metu saka kutha.  Aku ora bisa ninggalake.  Oh ya!  Omah Dinda ana ing sangarepe omahe Eyang.

 "Apa sing kudu dak lakoni?  Oh iya, dina Jumuah ulang tahune Dinda.  Dadi dina iki aku pengin golek perkara khusus ah! ”Aku ngrungokne awakku.

 Aku lunga menyang Malig kanggo goleki flanel, etc.  Sawise tekan omah, aku langsung mbukak Internet.  Banjur, klik-klik telusur banjur ketik "Work flanel."

 "WOW!  Apik banget! ”Aku memuji nalika ndeleng ewu karya kain.  Kabeh katon ayu.  Banjur aku milih sawetara bentuk sing bakal dakgawe.

 "Wis." Aku bengok-bengok kanthi bungah.  Banjur aku pasang barang ing jejere laptopku.  Aku arep menyang mall maneh kanggo golek hadiah tambahan.

 Sawise tekan omah, aku mbungkus hadiah kanthi rapi lan ora lali aku pasang kertu kasebut.

 "Dadi deh!" Aku ujare kanthi seneng.

 Dina esuk.  .  .

 "Krinngggg !!!"

 Weker sekolah wis kebanjiran.  Iki wektu kanggo sinau.

 Senin, Selasa, Rebo, biasane biasane.  Lan saiki bengi yaiku dina Jumuah.  Tegese ???  OMG !!!  Ulang taun Dinda!

 "Aku mau tetep bengi iki!  Aku pengen dadi wong sing pangarep-arep mbah ulang taun sing seneng.

 Ing wayah wengi.  .  .

 21.00 jam.  .

 "Hmm, udakara jam 9 bengi.  Apa sing apik kanggo sampeyan?  Mung deleng.  Ibu lan bapak ora ana ing omah.  Dadi ora ana sing nglarang aku nonton ing wayah wengi.  Hahaha. ”Ujarku nalika ngguyu.

 Film bengi iki uga cukup macem.  Utamane diiringi susu lan cookie.

 22.00 jam.  .  .

 Aku ngantuk, nanging aku kudu bisa nahan rasa turu yen aku kepengin banget dadi wong pisanan sing pengin ulang tahun Dinda seneng.

 Aku nyawang TV.  Saiki mung ana film aksi.  Ora elek sing ngancani aku bengi iki.

 22:30.  .  .

 "Crackle ... Crackle ..." dumadakan ana swara kaget aku.  Aku ora bisa ngomong.

 "Hi..hi..hi..hi" Ana wong sing ngguyu.

 "Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa !!!  Nanging kepiye carane bisa dirungu dening wong akeh.  Omahku cukup gedhe lan aku mung dadi siji.

 Aku njupuk ponselku lan aku telpon mbahas mama.  Telpon ponsel. Aku langsung nimbali bapak.  Cellphone uga ora aktif.Rangkul kabeh ing otakku.

 "Gosh, apa sing kudu dak lakoni ???  Aku wedi banget. ”Aku crup.

 "Nanging kanggo para kanca, aku kudu wani!" Aku bengok nalika nggunakake sisan.

 11 p.m.  .  .

 Isih nonton TV.  Nanging kanthi acara sing beda, acara ing ngendi peserta dijupuk menyang papan sing medeni.  Lan peserta uga kudu nggunakake wani sing ana ing awake dhewe.  Banjur wong-wong kasebut ditinggalake dhewe.

 Yep!  Yaiku acara tes guts!

 Hiiiii, medeni.

 11:30.  .  .

 Kabeh kedadeyan maneh.

 Kaping pindho aku krungu langkah-langkah, Anita ngguyu, lsp.  Aku isih njaluk goosebumps.  Nanging apa wae kekuwatananku.  Dadi aku nglawan wedi sing ana ing aku.  Aku uga eling tujuane tetep sore.  Pungkasane rasa wani maneh.

 00.00 jam.  .

 Aku langsung nelpon dinda

 "Tit..titt..titt .."

 "Asalamualaikum wr.wb.  "Aku kandha.

 "Wa'alaikum salam wr.wb.  Oh ternyata Cilla nelpon aku.  Sukar banget! ”Wangsulane kanthi seneng.

 "Hahaha." Aku ngguyu.

 "Aku nimbali sampeyan amarga pengin ngucapake ...... Happy Birthday, Friend!  Kita pengin sampeyan umur dawa lan sehat.  Muga-muga sampeyan bisa dadi anak sing filial marang wong tuwa.  Lan bisa uga kabeh kekarepanmu kelakon! "

 "Aminn." Aku mangsuli lan Dinda serasi.

 "Matur suwun Cilla.  Sampeyan wis menehi kejutan paling khusus ing ulang tahun iki.  Lan matur nuwun amarga sampeyan ora bisa turu amarga ucapake ulang taun seneng marang aku.  Aku kangen sampeyan Ciilla.  "Ujare ing antarane nangis.

 "Aku kangen banget kamu dinda." Aku mangsuli.

 Pungkasane kita mungkasi obrolan ing bengi iki.  Aku turu ...

 Dina esuk.  .  .

 "Kriiinnnnggggg." Lonceng sekolah banjur mulih.

 Tegese sesuk aku lunga menyang Bandung.Aku banget kangen karo Dinda.  \ (^ _ ^) /

 Dina esuk.  .  .

 "Hoorayeee !!!  Weekend !!! "aku mbengok kanthi seneng.

 "Cilla?  Apa sampeyan siyaga  "Nelpon ibu.

 "Wis ma." Aku mangsuli nalika mlaku menyang ibu lan bapak.

 "Ma, bapak, saiki arep tekan Bandung, ya?" Ujarku karo semangat.

 "Nuwun sewu, Cilla, bapak lan ibu arep mangkat ing luar negeri."

 "Huuhh." Aku ngeculake napas sing kecewa.

 : Nanging, yen sampeyan meksa, sampeyan bisa diiringi Pak Triyo. "Ujare Papa.

 Aku bungah maneh.

 "Matur suwun ma, pa" wangsulanku nalika ngambung pipi lan papa loro.

 "Ya, dear.  Mama lan bapak lunga huh! "Mama lan bapak terus bengok bareng metu.

 Sawise aku siap.  .  .

 "Hooray !!!!!" aku bengok-bengok.

 Aku dijemput Pak Triyo, sopir bapak.

 Sawetara jam mengko.  .  .

 Aku tekan Bandung.  Nalika aku bakal nyabrang menyang omahe simbah.  Truk liwat tengen awakku.  Aku ora ngerti maneh ...

 Sedhela mengko ...

 Aku tangi.  Aku keprungu tangis.  Pranyata tangis iku dinda.

 "Ha .. p ... p..py..bir ... lair ... dina..ss ... aaa ... ha ... bba ... kanca ..." aku mbanting.

 "Th ... iki ... kk .... kka ... hadiah .... nun ... ora lumayan ... kanggo ... sampeyan." Aku kandha maneh.

 "Matur suwun kancaku." Wangsulane nalika nangis.

 Sawise 3 dina perawatan, aku dibuwang saka rumah sakit.  Nanging aku ora diijini sekolah.  Amarga ibu lan bapak isih ana ing luar negeri, aku saiki tetep nginep ing omahe simbah.

 Dumadakan ana wong sing nyedhaki aku.  Ternyata dheweke dinda.

 "Kanca-kanca selawase apa wae sing kedadeyan, kapan lan ing endi wae." Kita ujar sepis

Kelompok:

1.Fifi Aulia (11)

2.Gita Dwi Yustika(12)

3.Sanita Mandasari(26)

4.Titis Tri Setiani(30)

5.Yustika Ayu Setyaningsih(34)

Ojo dadi Wong Gumedhe

Ojo dadi wong gumedhe

Ceritane awan mau ing sekolahan imama entuk undangan ulang tahun ririn kang arek di rayaake sesok minggu. Imama seneng banget, imama pancen seneng banget pesta amarga ing pesta deweke biso mamerake sayake kang apik lan larang.

Bapake imama pancen sugih, imama sing jenenge dawarara utama surya negara iku anake juragan batik kang sugih. Bapake, pak surya negara kerep tindak luar negeri. Imama kerep ditukokake barang sing larang saka luar negeri awujud sepatu, tas, jam tangan lan uga dolanan.

Barang-barang kuwi mau banjur di pamerake kanca-kancane ing sekolahan. Awan iki sakwise muleh sekolah, imama banjur melbu ing kamare, kabeh isi lemarine di obrak-abrik, sayak, tas, lan macem-macem panggonan liyane, kayata : anting-anting, kalung, gelang, ali-ali, di tokake kabeh, senadyan imama durung ganti seragam.

Mbok nah rewange imama seng kawet mau ngakon imama mangan awan mau ora digagas. Akhire, imama kekeselen banjur keturon. Naliko turu, imama ngimpi nekani pesta, imama nganggo sayak warna abang branang lan uga sepatu abang ing pesta kuwi, imama dadi kembang pesta, kabeh undangan sing teko kesengsem marang ayune imama.

Dumadaken, tok tok tok !! ana sing dodok kamare imama. Imama mak jenggilak tangi karo bingung.amat-lamat imama krungu swarane ibune. “Imama imama, ayo buka lawange, kowe urung mangan awan lho”

Imama kaget banjur bukak lawang kamare. Ibune imama domblong pirso kamare imama sing kaya kapal pecah. “Imama imama, ana apa iki? Kok sayak, sepatu, katon awut-awutan ing ngendi-ngendi? Kok durung ganti seragam barang?”

Imama kepekso cerito ibune ngenani undangan pesta soko ririn. “Bu rencangi imama milih sayak kangge pesta dinten minggu menika sampun dinten jum’at lho…” mbenjing sabtu dados Kantun kaleh dinten pestanipun.”

“Iya mengko ibu pilihke. Saiki ganti klambimu disik terus mangan awan”. Dawuhe ibune imama. “Inggih bos” wangsulane imama.

Mbok arepo ibune wes milihke sayak kanggo imama, nanging imama isih durung ayem atine. Saben bengi, dheweke ngilu karo matuk-matukke awake kanggo sayak pesta. Imama mlaku wira-wiri megal-megol kaya pragawati nganti tengah wengi, nganti rong dina iki dheweke tangi kawanen terus. Akhire, wis tekan malem minggu. Sesok isuk iku dino sing di enten-enteni imama bengi iku imama ora bias turu. Imama terus mbayangake ramene pesta ulang tahun neng omahe ririn. “Ah, aku mesti dadi tamu sing paling ayu.” Bathine imama

“Dandane sari, lia, dini mesti biasa-biasa wae sayake yo mesti yo ora apik koyo sayaku.” Imama nglamun terus, nganti ora kroso wis jam 1 bengi. Nanging, akhire imama keturon dewe. Imama angkler nganti ngipi apik banget. Dumadakan, kukuruyuk-kukuruyuk swara jago kluruk wis muni bola-bali nanging nganti srengengene dhuwur, imama durung tangi.

Ora ana sing nangeake imama. Mbok nah wis mangkat menyang pasar lan bapak ibuke imama uga uwis tindak mlayu-mlayu esuk, kaya biasane yen dino minggu esuk. Imama njenggelek tangi nalika krungu jam tembok muni ping sanga.

“Oh wis jam sanga ! aku telat teka ing pesta !” imama mbingungi dhewe. Imama banjur mlayu menyang kolah, adus byar byur byar byur. Bubar adus, imama langsung nyaut sayak pesta sing wis dipilihke ibuke. Banjur sat set sat set dandan lan pupuran, ora lali nganggo bando, anting-anting, kalung, lan gelang.

Ora kroso jam Winnie The Pooh ing dhuwur mejo riase imama pandome ana ing angka sepuluh. “Waduh!!!” imama saya kemrungsung.

Imama nyaut sepatune sing ditata ing rak sepatu. Sepatune imama akeh banget, pirang-pirang pasang imama kesusu banget. Imama langsung ngakon supire, pak pardi ngeterake menyang omahe ririn.

Nalika tekan omahe ririn, pesta ulang tahun wis dimulai. Imama mlangkah mlaku katon yakin eseme marang tamu-tamu sing kabeh kanca sekolahe dhewe. Imama banjur mlaku menyang panggonane ririn, arep menehke kado.

Pas mlaku kuwi kabeh kanca-kancane padha ngulati imama karo mesem-mesem. Kanca-kanca liyane bisik-bisik banjur padha ngilirik imama. Saya sue saya akeh kancane sing nyawang dheweke karo nahan guyu.

Imama dadi curiga, “ana apata, kok kabeh podho ndelengi aku?” nalika imama iseh bingung, dumadaken adi ngomong seru “wah ratune pesta nganggo sepatu model anyar!”

“sepatu anyar?” batine imama “wooooooow, mung amarga sepatu anyarku to konco-konco pada rebut.”

Hmmmm, imama bungah banget, ora sia-sia ditumbaske sepatu anyar bapake. Ora bisa nahan bungahe imama, banjur ngulati sepatune. Mak jegagik !!! imama njandil kaya kestrum listrik. Sepatu sing dienggo tibake selen! Kiwa tengene beda warnane, sing kiwo abang lan sing tengen warna ijo !!!

“oh oh oh sepatuku selen ! aku salah jupuk sepatu.” Imama isin banget. Kepiye iki, lagi tekan ing pesta sepatune selen. Yen pamit mulih saiki mesthi kanca-kancane padha ngulati sepatune. Yen ora mulih mengko soyo dadi guyonan kanca-kancane.

Akhire imama mlayu metu saka ruang pesta karo nutupi raine. Imama nyopot sepatune nalika wis ana ing jero mobil. Atine imama nggrondok banget. Kabeh kayalane imama ora dadi nyata. Sadina imama ora metu soko kamare, imama nangis nanggung isin

KELOMPOK 3

ANGGGOTA :

1.LUTFI KUSUMA WARDANI (14)

2. NOSHY ARFINANDA (16)

3. NUR AINI (18)

4. RIRIN TYA ARVIANA (23)

5. RISKI BAGUS SETYO UTOMO (24)

Putih Klawu

.         MASA PUTIH KLAWU



Cerpen Karangan: Almaida Lathifa

Kategori: Cerpen Bahasa Jawa

Lolos moderasi pada: 22 January 2018

Rio Ardiansyah menika salah sawijining siswa kelas XII ing SMA Negeri 3 Bandung. Dheweke uga ketua OSIS lan pemain bal-balan sing paling apik ing provinsine. Mula ora gumun yen Rio terkenal banget. Sikape Rio ramah banget, ora sombong, lan seneng guyon. Nanging, Rio mlebu kategori siswa sering dihukum amarga sikape sing usil banget marang kancane, nakal, lan ndhuweni geng sing jenenge “IMPRESSIVE”



Ing salah sawijining dina, nalika bel istirahat, Rio menehi tulisan “I`m crazy. Please, kick me now!!” ing gegere salah sawijing kancane, Kemal. Para siswa padha ngguyu nalika Kemal lewat ing ngarepe. Kemal malah ngira yen wong-wong padha seneng dheweke. Ujug-ujug Alvin lan Rio marani Kemal lan Alvin nendang sikile Kemal.



“Kowe iki lapo toh, Vin? Teka-teka kok langsung nendang sikilku, ngajak gelut?” Jarene menyang Alvin.

“Nyoh, deloki!!” Jawabe Alvin karo menehi kertas sing ditulis Rio menyang Kemal.

“Masyaallah, pantes wae aku wong-wong padha ngguyu menyang aku. Tak kira padha seneng aku, malah jebule amarga kertas iki. Sopo iki sing nulis?” Pitakone Kemal.

“Iku..” Jawabe Alvin karo nunjuk Rio sing lagi berusaha lunga saka panggonan kuwi.







“Ee… Rioo!!!” Jare Kemal.

Kemal mlayu nggudhak Rio. Rio uga mlayu karo ngguya-ngguyu lan ndhelengi mburi. Mlayune Rio cepet banget, dadi Kemal ora bisa nyekel Rio. Nalika tekan cedhak lapangan bal-balan, Rio mandhek.



“Rio, bal-balan, yok!!” Ajakke Zaki, salah sawijing anggota genge.

Rio langsung marani Dio lan bal-balan nganti jam pelajaran pertama rampung. Pak Tono, guru olahraga, weruh yen Rio karo bala-balane ora melu pelajaran, Pak Tono langsung mlayu menyang lapangan lan ngamuk.



“Kowe padha lapo ing kene? Ayo mlebu kelas saiki!!!” Bentakke Pak Tono.

“Pelajarane mboseni, pak, enak bal-balan.” Jawabe Rio, santai.

“Yo wis, ayo saiki padha hormat ing lapangan nganti bel istirahat ke-2 muni!!” Utuse Pak Tono.

Rio, Zaki, lan bala-balane sing liya banjur padha hormat ing lapangan nganti bel istirahat ke-2 muni.



Teettt… Teettt… Teeettttttt…

Bel istirahat ke-2 uwis muni, Rio lan bala-balane langsung bubar saka lapangan. Nalika lewat ing kedai soft drink, Rio ndheleng yen musuh bebuyutane, Fajar lan Rama lagi tukaran karo siswi kelas X amarga Fajar lan Rama nerobos antrian. Rio banjur marani kedai kuwi lan pesen Pepsi kanggo siswi kuwi lan kanca-kancane.



“Iki.” Jarene karo mesem.

Fajar lan Rama langsung ngamuk lan nyadhuk-nyadhuk pasir. Sakwise muleh sekolah, kaya biasane, Rio langsung lunga menyang lapangan bal-balan. Rio kaget amarga ing lapangan kuwi ono Fajar lan Rama.

“Iki lapangan bal-balan, ora lapangan basket!” Jare Rio.



Fajar langsung nendang Rio nganti Rio tibo. Rio uga mbales Fajar. Ujug-ujug Vriska, siswi sing diwenehi Rio Pepsi mau teka.

“Uwis, bar!!!!” Jarene Vriska.

Fajar lan Rio ora nggatekake kata-katane Vriska. Dheweke tetep wae tukaran. Vriska banjur mlayu metu saka lapangan lan nggoleki Zaki. Nalika Vriska lan Zaki mlebu ing lapangan, Fajar lan Rio wis ora ana.



Esokke…

Vriska nyegat Rio ing parkiran. Dheweke arep menehi cokelat menyang Rio. Jam 06.45, Rio teka. Vriska uga marani Rio lan menehake cokelate menyang Rio.



“Mas..” Sapane.

“Eh, kowe kan sing ndek wingi tak wenehi Pepsi karo sing bangak-bengok ing lapangan, toh? Ana apa? Aku wis ora tukaran meneh karo Fajar, dadi kowe ora usah bangak-bengok maneh!” Jare Rio karo ngguya-ngguyu.

“Ora.., aku arep menehi iki.” Jare Vriska karo menehi cokelate menyang Rio.



“Ohh, suwun, yaa..”

“Heem.”



Vriska banjur lunga menyang kelase karo ngguya-ngguyu lan nari-nari. Rio uga ndhelengi cokelat sing di wenehi Vriska.



“Ekhm.., cokelat saka sapa iku? Kok kaet mau kowe tak dhelengi ngguya-ngguyu terus karo ndhelengi cokelat iku?” Pitakonne Zaki.

“Eh, Zaki.” Jawabe karo cengar-cengir.

“Iku cokelat saka sapa?” Pitakonne Zaki.

“Iki cokelat saka wong sing tak sayang.” Jawabe Rio karo mesem.



“Lho? Sejak kapan kowe pacaran?” Pitakonne Zaki maneh.

“Durung. Aku durung ndhuwe pacar, yen calon ana.” Jawabe Rio maneh.

“Sapa?”

“Sesok kowe bakal reti dewe.” Jawabe Rio karo mlaku menyang kelase.







Nalika istirahat, Zaki ora sengaja nabrak Vriska nganti bakso sing digawa Vriska utah. Rio sing reti kedadean iku arep nulungi Vriska tapi Zaki wis nulungi Vriska ndhisek.



“Eh, maaf, ngko tak tukokake maneh.” Jare Zaki.

“Ora usah, mas. Aku arep mbalek menyang kelasku wae.” Jare Vriska.

“Ora bisa. Pokoke aku kudu ganti rugi. Sek nteni sedhelo, ya!”



Rizky banjur nukokno bakso maneh kanggo Vriska lan mangan ing sebelahe Vriska. Ujug-ujug Rio teka lan lungguh ing ngarepe Vriska lan Zaki.



“Mangan kok ora ngajak-ngajak?” Jare Rio.

“Eh, lali aku.” Jare Zaki.

“Karo kanca dewe kok lali? Sek ya, aku tak tuku jajan.”



Rio banjur tuku jajan lan mangan ing ngarepe Vriska. Vriska ora mangan nanging dheweke malah ndeloki Rio terus. Rio sadar yen Vriska ndeloki dheweke. Rio banjur ndeloki Vriska lan wong 2 kuwi padha delok-delokan.



“Ekhm.., Vris, sikilmu ora kenapa-napa, toh? Apa perlu tak terna mbalek ing kelasmu?” Pitakonne Zaki.

“Ora, kok, ora usah. Aku bisa mbalek dewe.” Jawabe Vriska.

Vriska banjur ngadhek lan ujug-ujug tibo. Dheweke ditampani dening Zaki.

“Ayo, tak terna tekan kelasmu!!” Jare Zaki.



Zaki lan Vriska banjur lunga ninggalake Rio. Rio dadi wegah mangan ndeloki kedadean kuwi.

“Makasih, ya, kak.” Jare Vriska.

“Masama. Eh ngko kowe mulih bareng aku, ya?” Jare Zaki.

Vriska manthuk-manthuk.



Teettt… Teettt… Teeetttttt…

Bel tanda mulih sekolah wis muni, Rio banjur lunga menyang kelase Vriska lan ngajak Vriska mulih bareng. Nanging, Vriska wis ora ana ing njero kelase, dheweke banjur ndeloki parkiran lewat ndhuwur.



“Jebule Vriska mulih bareng Zaki. Ya wis lah aku ngalah wae.” Jare Rio karo susah.

Sakwise tekan omah, Rio dikandhani ibue yen bapakke ana tugas ing Australia lan lusa kudu wis mangkat.

“Rio, dadi sesok kowe ora usah mangkat sekolah, ya? Kowe nyaipno barang-barangmu sing arep mbok gawa wae!!” Utuse Ibue Rio.

“Tapi, bu, kula pengin ngucapno salam perpisahan kalihan kanca-kanca, bu.” Jare Rio.



“Ya wis yen pinginmu ngono.”

“Matur suwun, bu.” Jare Rio karo ngerangkul ibue.

Rio banjur lunga menyang taman ing mburi omahe lan nyabut kembang mawar putih ing kono. Dheweke banjur mlebu kamar lan ngeresiki kembang kuwi. Rio uga nyatakake perasaane lewat kertas sing arep ditaleni ing kembang kuwi.



Esokke…

Nalika bel mulih sekolah muni, Rio ngenteni Vriska ing parkiran. Ujug-ujug ana wong ngebel dheweke. Jebule iku Zaki karo Vriska. Dheweke banjur lunga menyang kelase Vriska lan nyelehna kembang mawar putih kuwi ing dhuwur kursine Vriska karo sedhih. Rio banjur medhun lan lunga menyang lapangan bal-balan dhewekan. Vriska eling yen buku tugase keri ing laci meja. Zaki banjur putar balik menyang sekolahan. Vriska banjur mlayu menyang kelase, nanging dheweke weruh yen ana Rio ing lapangan bal-balan. Vriska banjur mlebu ing lapangan.



“Mas?” Jare Vriska.

“Vriska? Bukanne kowe mau wis mulih ya?” Pitakonne Rio.

“Buku tugasku keri ing laci meja. Lha kowe lapo kok ana ing kene, mas?” Pitakonne Vriska balik.

“Aku pengin ngucapake salam perpisahan karo seseorang sing tak sayangi. Tapi dheweke wis mulih karo wong sing dheweke sayangi. Dadi aku lunga menyang panggonan iki amarga wong sing tak sayangi tau bengak-bengok ing kene nalika aku tukaran.” Jawabe Rio.



Vriska mok meneng wae. Dheweke ngira yen sing dimaksud Rio iku ora dheweke.



“Vriskaa? Ayo!!” Undange Zaki.

Vriska banjur lunga ninggalake Rio lan lunga menyang kelase.

“Vriska, good bye my love!!!” Jare Rio karo bengok nalika Vriska lan Zaki wis lunga.

Nalika Vriska tekan bangkune, dheweke ndelok kembang mawar putih ing kursine lan dheweke maca surat sing ditaleni ing kembang kuwi sing isine:



Vriska…

Sakbenere aku iki seneng marang awakmu…

Aku pengin nyatakake perasaanku iki langsung, nalika nalika aku arep nyatakake perasaanku, Zaki teka menyang ngarep kelasmu lan nyatakake perasaane luwih ndhisek…



Vriska…

Aku weruh yen kowe ora seneng marang awakku…

Tapi aku pengin nyatakake perasaanku iki sakdurunge aku lunga menyang Australia…



Vriska…

Aku mung bisa ndonga…

Muga-muga kowe bahagia karo Zaki…



Wis cekap semene wae, Vriss…

Yen kowe ora seneng kembang iki, buwak wae ora apa-apa…



GOOD BYE MY LOVEE…

RIO ARDIANSYAH



Vriska banjur nangis lan mlayu menyang lapangan bal-balan. Nanging, Rio wis ora ana ing kono.

“Vris? Kenapa kowe nangis?” Pitakonne Zaki nalika papasan karo Vriska.

Vriska ora njawab dheweke langsung mlayu menyang parkiran lan ndelok yen Rio wis mulih. Dheweke banjur mlayu karo ngundang-ngundang jenenge Rio. Tekan ngarep gerbang, dheweke lungguh lan nangis. Ujug-ujug ana wong sing ngundang jenenge.



“Vriska…”

Vriska noleh menyang asale suara kuwi. Jebule sing ngundang dheweke kuwi Zaki.

“Vriska, ayo mulih!!”

Vriska banjur ngadhek.



“Mulai saiki aja ganggu aku maneh! Aja ngeterno aku mangkat lan mulih sekolah! Pokoke mulai detik iki, aja ganggu aku!” Jare Vriska.

“Vriska, kowe kenapa?” Pitakonne Zaki.

“Kancamu uga seneng karo aku, nanging dheweke ngalah demi kowe! Saiki dheweke wis lunga…” Jawabe Vriska.

“Kancaku? Sapa?” Pitakonne Zaki maneh.



Vriska menehno kertas sing ditulis Rio menyang Zaki.



“Rio??” Jare Zaki ngamuk karo arep nyuwek kertas kuwi.

“Aja suwek kertas iku! Dheweke ngorbanake cintane demi kesenenganmu, bayangno yen kowe ana ing posisine, apa kowe bakal ngelakoni apa sing dilakoni Mas Rio? Ora, toh?” Jare Vriska.

Vriska banjur njipuk kertas sing ditulis Rio saka tangane Zaki.



“Ko.. ko..we uga seneng… Rio?” Pitakonne Vriska.

“Iya. Kaet awal mlebu SMA iki aku wis seneng karo dheweke.” Jare Vriska.

Vriska banjur mulih karo mlaku lan nangis. Nalika tekan omah, Vriska langsung lunga menyang taman ing sebelah omahe lan nanem kembang mawar putih sing diwenehi Rio karo nangis lan berharap waktu bisa dibaleni maneh.



                  _SEKIAN_

Putih Klawu

.         MASA PUTIH KLAWU



Cerpen Karangan: Almaida Lathifa

Kategori: Cerpen Bahasa Jawa

Lolos moderasi pada: 22 January 2018

Rio Ardiansyah menika salah sawijining siswa kelas XII ing SMA Negeri 3 Bandung. Dheweke uga ketua OSIS lan pemain bal-balan sing paling apik ing provinsine. Mula ora gumun yen Rio terkenal banget. Sikape Rio ramah banget, ora sombong, lan seneng guyon. Nanging, Rio mlebu kategori siswa sering dihukum amarga sikape sing usil banget marang kancane, nakal, lan ndhuweni geng sing jenenge “IMPRESSIVE”



Ing salah sawijining dina, nalika bel istirahat, Rio menehi tulisan “I`m crazy. Please, kick me now!!” ing gegere salah sawijing kancane, Kemal. Para siswa padha ngguyu nalika Kemal lewat ing ngarepe. Kemal malah ngira yen wong-wong padha seneng dheweke. Ujug-ujug Alvin lan Rio marani Kemal lan Alvin nendang sikile Kemal.



“Kowe iki lapo toh, Vin? Teka-teka kok langsung nendang sikilku, ngajak gelut?” Jarene menyang Alvin.

“Nyoh, deloki!!” Jawabe Alvin karo menehi kertas sing ditulis Rio menyang Kemal.

“Masyaallah, pantes wae aku wong-wong padha ngguyu menyang aku. Tak kira padha seneng aku, malah jebule amarga kertas iki. Sopo iki sing nulis?” Pitakone Kemal.

“Iku..” Jawabe Alvin karo nunjuk Rio sing lagi berusaha lunga saka panggonan kuwi.







“Ee… Rioo!!!” Jare Kemal.

Kemal mlayu nggudhak Rio. Rio uga mlayu karo ngguya-ngguyu lan ndhelengi mburi. Mlayune Rio cepet banget, dadi Kemal ora bisa nyekel Rio. Nalika tekan cedhak lapangan bal-balan, Rio mandhek.



“Rio, bal-balan, yok!!” Ajakke Zaki, salah sawijing anggota genge.

Rio langsung marani Dio lan bal-balan nganti jam pelajaran pertama rampung. Pak Tono, guru olahraga, weruh yen Rio karo bala-balane ora melu pelajaran, Pak Tono langsung mlayu menyang lapangan lan ngamuk.



“Kowe padha lapo ing kene? Ayo mlebu kelas saiki!!!” Bentakke Pak Tono.

“Pelajarane mboseni, pak, enak bal-balan.” Jawabe Rio, santai.

“Yo wis, ayo saiki padha hormat ing lapangan nganti bel istirahat ke-2 muni!!” Utuse Pak Tono.

Rio, Zaki, lan bala-balane sing liya banjur padha hormat ing lapangan nganti bel istirahat ke-2 muni.



Teettt… Teettt… Teeettttttt…

Bel istirahat ke-2 uwis muni, Rio lan bala-balane langsung bubar saka lapangan. Nalika lewat ing kedai soft drink, Rio ndheleng yen musuh bebuyutane, Fajar lan Rama lagi tukaran karo siswi kelas X amarga Fajar lan Rama nerobos antrian. Rio banjur marani kedai kuwi lan pesen Pepsi kanggo siswi kuwi lan kanca-kancane.



“Iki.” Jarene karo mesem.

Fajar lan Rama langsung ngamuk lan nyadhuk-nyadhuk pasir. Sakwise muleh sekolah, kaya biasane, Rio langsung lunga menyang lapangan bal-balan. Rio kaget amarga ing lapangan kuwi ono Fajar lan Rama.

“Iki lapangan bal-balan, ora lapangan basket!” Jare Rio.



Fajar langsung nendang Rio nganti Rio tibo. Rio uga mbales Fajar. Ujug-ujug Vriska, siswi sing diwenehi Rio Pepsi mau teka.

“Uwis, bar!!!!” Jarene Vriska.

Fajar lan Rio ora nggatekake kata-katane Vriska. Dheweke tetep wae tukaran. Vriska banjur mlayu metu saka lapangan lan nggoleki Zaki. Nalika Vriska lan Zaki mlebu ing lapangan, Fajar lan Rio wis ora ana.



Esokke…

Vriska nyegat Rio ing parkiran. Dheweke arep menehi cokelat menyang Rio. Jam 06.45, Rio teka. Vriska uga marani Rio lan menehake cokelate menyang Rio.



“Mas..” Sapane.

“Eh, kowe kan sing ndek wingi tak wenehi Pepsi karo sing bangak-bengok ing lapangan, toh? Ana apa? Aku wis ora tukaran meneh karo Fajar, dadi kowe ora usah bangak-bengok maneh!” Jare Rio karo ngguya-ngguyu.

“Ora.., aku arep menehi iki.” Jare Vriska karo menehi cokelate menyang Rio.



“Ohh, suwun, yaa..”

“Heem.”



Vriska banjur lunga menyang kelase karo ngguya-ngguyu lan nari-nari. Rio uga ndhelengi cokelat sing di wenehi Vriska.



“Ekhm.., cokelat saka sapa iku? Kok kaet mau kowe tak dhelengi ngguya-ngguyu terus karo ndhelengi cokelat iku?” Pitakonne Zaki.

“Eh, Zaki.” Jawabe karo cengar-cengir.

“Iku cokelat saka sapa?” Pitakonne Zaki.

“Iki cokelat saka wong sing tak sayang.” Jawabe Rio karo mesem.



“Lho? Sejak kapan kowe pacaran?” Pitakonne Zaki maneh.

“Durung. Aku durung ndhuwe pacar, yen calon ana.” Jawabe Rio maneh.

“Sapa?”

“Sesok kowe bakal reti dewe.” Jawabe Rio karo mlaku menyang kelase.







Nalika istirahat, Zaki ora sengaja nabrak Vriska nganti bakso sing digawa Vriska utah. Rio sing reti kedadean iku arep nulungi Vriska tapi Zaki wis nulungi Vriska ndhisek.



“Eh, maaf, ngko tak tukokake maneh.” Jare Zaki.

“Ora usah, mas. Aku arep mbalek menyang kelasku wae.” Jare Vriska.

“Ora bisa. Pokoke aku kudu ganti rugi. Sek nteni sedhelo, ya!”



Rizky banjur nukokno bakso maneh kanggo Vriska lan mangan ing sebelahe Vriska. Ujug-ujug Rio teka lan lungguh ing ngarepe Vriska lan Zaki.



“Mangan kok ora ngajak-ngajak?” Jare Rio.

“Eh, lali aku.” Jare Zaki.

“Karo kanca dewe kok lali? Sek ya, aku tak tuku jajan.”



Rio banjur tuku jajan lan mangan ing ngarepe Vriska. Vriska ora mangan nanging dheweke malah ndeloki Rio terus. Rio sadar yen Vriska ndeloki dheweke. Rio banjur ndeloki Vriska lan wong 2 kuwi padha delok-delokan.



“Ekhm.., Vris, sikilmu ora kenapa-napa, toh? Apa perlu tak terna mbalek ing kelasmu?” Pitakonne Zaki.

“Ora, kok, ora usah. Aku bisa mbalek dewe.” Jawabe Vriska.

Vriska banjur ngadhek lan ujug-ujug tibo. Dheweke ditampani dening Zaki.

“Ayo, tak terna tekan kelasmu!!” Jare Zaki.



Zaki lan Vriska banjur lunga ninggalake Rio. Rio dadi wegah mangan ndeloki kedadean kuwi.

“Makasih, ya, kak.” Jare Vriska.

“Masama. Eh ngko kowe mulih bareng aku, ya?” Jare Zaki.

Vriska manthuk-manthuk.



Teettt… Teettt… Teeetttttt…

Bel tanda mulih sekolah wis muni, Rio banjur lunga menyang kelase Vriska lan ngajak Vriska mulih bareng. Nanging, Vriska wis ora ana ing njero kelase, dheweke banjur ndeloki parkiran lewat ndhuwur.



“Jebule Vriska mulih bareng Zaki. Ya wis lah aku ngalah wae.” Jare Rio karo susah.

Sakwise tekan omah, Rio dikandhani ibue yen bapakke ana tugas ing Australia lan lusa kudu wis mangkat.

“Rio, dadi sesok kowe ora usah mangkat sekolah, ya? Kowe nyaipno barang-barangmu sing arep mbok gawa wae!!” Utuse Ibue Rio.

“Tapi, bu, kula pengin ngucapno salam perpisahan kalihan kanca-kanca, bu.” Jare Rio.



“Ya wis yen pinginmu ngono.”

“Matur suwun, bu.” Jare Rio karo ngerangkul ibue.

Rio banjur lunga menyang taman ing mburi omahe lan nyabut kembang mawar putih ing kono. Dheweke banjur mlebu kamar lan ngeresiki kembang kuwi. Rio uga nyatakake perasaane lewat kertas sing arep ditaleni ing kembang kuwi.



Esokke…

Nalika bel mulih sekolah muni, Rio ngenteni Vriska ing parkiran. Ujug-ujug ana wong ngebel dheweke. Jebule iku Zaki karo Vriska. Dheweke banjur lunga menyang kelase Vriska lan nyelehna kembang mawar putih kuwi ing dhuwur kursine Vriska karo sedhih. Rio banjur medhun lan lunga menyang lapangan bal-balan dhewekan. Vriska eling yen buku tugase keri ing laci meja. Zaki banjur putar balik menyang sekolahan. Vriska banjur mlayu menyang kelase, nanging dheweke weruh yen ana Rio ing lapangan bal-balan. Vriska banjur mlebu ing lapangan.



“Mas?” Jare Vriska.

“Vriska? Bukanne kowe mau wis mulih ya?” Pitakonne Rio.

“Buku tugasku keri ing laci meja. Lha kowe lapo kok ana ing kene, mas?” Pitakonne Vriska balik.

“Aku pengin ngucapake salam perpisahan karo seseorang sing tak sayangi. Tapi dheweke wis mulih karo wong sing dheweke sayangi. Dadi aku lunga menyang panggonan iki amarga wong sing tak sayangi tau bengak-bengok ing kene nalika aku tukaran.” Jawabe Rio.



Vriska mok meneng wae. Dheweke ngira yen sing dimaksud Rio iku ora dheweke.



“Vriskaa? Ayo!!” Undange Zaki.

Vriska banjur lunga ninggalake Rio lan lunga menyang kelase.

“Vriska, good bye my love!!!” Jare Rio karo bengok nalika Vriska lan Zaki wis lunga.

Nalika Vriska tekan bangkune, dheweke ndelok kembang mawar putih ing kursine lan dheweke maca surat sing ditaleni ing kembang kuwi sing isine:



Vriska…

Sakbenere aku iki seneng marang awakmu…

Aku pengin nyatakake perasaanku iki langsung, nalika nalika aku arep nyatakake perasaanku, Zaki teka menyang ngarep kelasmu lan nyatakake perasaane luwih ndhisek…



Vriska…

Aku weruh yen kowe ora seneng marang awakku…

Tapi aku pengin nyatakake perasaanku iki sakdurunge aku lunga menyang Australia…



Vriska…

Aku mung bisa ndonga…

Muga-muga kowe bahagia karo Zaki…



Wis cekap semene wae, Vriss…

Yen kowe ora seneng kembang iki, buwak wae ora apa-apa…



GOOD BYE MY LOVEE…

RIO ARDIANSYAH



Vriska banjur nangis lan mlayu menyang lapangan bal-balan. Nanging, Rio wis ora ana ing kono.

“Vris? Kenapa kowe nangis?” Pitakonne Zaki nalika papasan karo Vriska.

Vriska ora njawab dheweke langsung mlayu menyang parkiran lan ndelok yen Rio wis mulih. Dheweke banjur mlayu karo ngundang-ngundang jenenge Rio. Tekan ngarep gerbang, dheweke lungguh lan nangis. Ujug-ujug ana wong sing ngundang jenenge.



“Vriska…”

Vriska noleh menyang asale suara kuwi. Jebule sing ngundang dheweke kuwi Zaki.

“Vriska, ayo mulih!!”

Vriska banjur ngadhek.



“Mulai saiki aja ganggu aku maneh! Aja ngeterno aku mangkat lan mulih sekolah! Pokoke mulai detik iki, aja ganggu aku!” Jare Vriska.

“Vriska, kowe kenapa?” Pitakonne Zaki.

“Kancamu uga seneng karo aku, nanging dheweke ngalah demi kowe! Saiki dheweke wis lunga…” Jawabe Vriska.

“Kancaku? Sapa?” Pitakonne Zaki maneh.



Vriska menehno kertas sing ditulis Rio menyang Zaki.



“Rio??” Jare Zaki ngamuk karo arep nyuwek kertas kuwi.

“Aja suwek kertas iku! Dheweke ngorbanake cintane demi kesenenganmu, bayangno yen kowe ana ing posisine, apa kowe bakal ngelakoni apa sing dilakoni Mas Rio? Ora, toh?” Jare Vriska.

Vriska banjur njipuk kertas sing ditulis Rio saka tangane Zaki.



“Ko.. ko..we uga seneng… Rio?” Pitakonne Vriska.

“Iya. Kaet awal mlebu SMA iki aku wis seneng karo dheweke.” Jare Vriska.

Vriska banjur mulih karo mlaku lan nangis. Nalika tekan omah, Vriska langsung lunga menyang taman ing sebelah omahe lan nanem kembang mawar putih sing diwenehi Rio karo nangis lan berharap waktu bisa dibaleni maneh.



                  _SEKIAN_