sarung adzan simbah

Sarung Azan Simbah

Cerpen Abu Rifai (Suara Merdeka, 07 Oktober 2018)

Grimis mudhun nalika bapak nutup telepon. “ana isih akeh pakaryan,” ujare.

Awit dadi mandor awal tahun ini, Bapak luwih giat anggone kerja. Pancen piyambake uwis ora dadi kuli maneh, nanging ora sak penak e gawe piyambake leyeh-leyeh. Sakiki , Bapak lagi nggarap  proyek kang sepisan. Bapak ora kepingin proyek iku muspro, sehingga kepercayaan songko pemodal ilang.Awit Bapak mandori proyek ing Batam, ing omah among ana aku, Ibu, Simbah, lan adik lanangku. Adik lagi ono ing TPQ, Ibu rewang ing omahe Bude Nyami sing arep nikahake anak perawanne sok mben.Aku mlaku lan nyawang kahanan ing njobo omah. Grimis mau saiki wis dadi udan. Iku tegese aku kudu ndelok kamare Simbah kang luwih rawan bocor ketimbang kamar liyane.

Simbah kemulan tapih nalika aku mlebu kamar. Aku nguripake lampu neon cedhak kamar. Sorote lampu nggawe sarung kebanggaane Simbah sing nyampir ing sisihe kathon cetho. Sak elingku, Simbah arang anggone ngganti sarung kui, kajobo naliko diumbah sepisan saben sewulan. Yo dheweke dewe sing ngumbah. Biasane naliko esuk lan sore teko, dheweke bakal nyandhang maneh.Aku nggumun, sanadyan wis digunakake kanggo puluhan tahun, sarung kotak-kotak biru-putih iku ora katon kumel. Barang iku koyoto anyar lagi di tuku 3 wulan kapungkur. Aku tansah kepingin weruh carane sarung bisa seawet iku. Nanging wong-wong ngendika, barang bakal terus katon becik yen wong sing ndue ngrumat kanthi bener. Barang kasebut gambaran pribadine saka sing ndue.Aku iseh eling rong taun kepungkur bapak crito ning aku bab Simbah lan sarunge. Ngendikane bapak, sarung iku hadiah saka kyai Hasan kanggo Simbah wektu dadi juara 1 lomba azan sak kecamatan.

"Iki sarung pilihanku. Gowonen, awakmu wis siap dadi muadzin. Swaramu bakal nuntun wong – wong nyedhak, "ngendikane Kyai Hasan nalika menehi sarung iku menyang Simbah.Kyai Hasan misuwur. Malah wong-wong nyebut piyambake Waliyullah. Simbah seneng banget. Kanggo simbah, sarung iku ora mung hadiah kanggo prestasine, nanging uga amanah dhateng kyai Hasan kareben terus ngumandangke adzan.

Keyakinan kuwi sing ndadekake Simbah ora tau ninggalake sholat limang wektu amarga dheweke iku wong sing ngelingake wong-wong supaya eling marang Gusti Allah. Kajaba yen ana ing panggonan lan kahanan tartamtu, kayata nekani desa liyane, Simbah minangka dadi muazzin. Wong-wong, kalebu aku, seneng marang swara adzanne simbah.Swarane kang endah,alus,lan pas. Amarga swarane simbah kang apik lan unik iki, ora ana sing tau protes anggonne simbah adzan. Adzan simbah wis dadi bagian kang ora kapisah songko masjid.

Nanging manungsa ora selawase tansah ana ing puncak kamulyan. Wektu lan umur alon-alon ngadohake Simbah saka masjid. Aku isih eling, rong taun kepungkur  suarane Simbah dadi lirih. Alon-alon suarane simbah mundhak soyo ora jelas. Nalika iku aku weruh wajah e Simbah ora kaya sadurunge. Sajake dheweke ngerti, saiki gilirane sing luwih enom dadi muadzin ."Pancen wis wektune kanggo wong sing luweh enom," Simbah kandha marang aku. "Kono,kowe sing adzan, Bu!"

Aku mung nanggapi kanthi eseman, tanpa budhal menyang mesjid. Simbah mundhak nelongso naliko ndeleng kasunyatan ora ono muadzin netep dadi penerus. Masjid iki sepi amarga meh ora ana sing gelem adzan. Wong tuwa, bocah enom, bocah cilik ora kepengen nyedhaki mesjid. Dheweke sibuk nggarap lan dolanan. Akibate, jumlah jamaah masjid uga nyuda. Yen wis kalebu wektu sholat, mung ana sawetara wong sing kang berjamaah tanpa adzan luwih dhisik.

Bapak mawarisi suarane Simbah kang alus. Dheweke uga kepengin nyedhaki penantang. Kerep anggone dheweke ngganteni Simbah dadi muadzin, utamane nalika sarung kebanggaane simbah diumbah. Nanging pakaryan nggawe Bapak adoh saka desa. Dheweke mung bisa ngumandangake adzan ing masjid kampong nalika dheweke bali.

"Kowe kerjo o nang kene waelah, Man, supaya ana sing dadi muadzin ing masjid kampung," simbah nyuwun tulung nalika Bapak mulih. Kanggo aku, kuwi sing nggawe simbah gupoh.

"Mboten saged, Pak. Yen kulo ing desa, , biso dadi muspro kang kulo garap, " jawab Pak.

Aku weruh paningale Simbah dadi lesu nalika krungu omongane Bapak mau.

Kondisi masjid desa tetep podho, kelangan muadzin sing bisa ngojak wong wongan nyedhaki omah Gusti Allah. Adzan soyo arang dirungokake liwat pengeras masjid. Yen ana, malah poro musafir sing adzan kang mandheg kanggo ndedonga lan ngaso.Sabendino aku weruh Simbah mundhak sedih. Ragane soyo tuo nandhang umur, lan aku mikir rumangsa ora luwih tenang. Aku suloyo nalika salah sawijine sore dheweke nyoba nyedhaki masjid maneh. Dheweke ngucapake takbir lan syahadat kanthi alon-alon. Banjur nalika mlebu hayya 'alaasshalaah, dheweke wathok wathok, ora kuat nerusake.

Aku ora kuat ndeleng kedadean kasebut. Ana sawijining kepenginan dadi muadzin netep ing masjid. Nanging si ragane awak ora gelem. Ana roso ragu kang gedhe sing teko lan ngalangi. Sadurunge, Simbah uga wis bola bali ngarih-arih aku lan adhiku dadi muadzin, malah meh saben dina. Nanging ugo bola bali Simbah kudu ngulu pil sing pait, adhiku lan aku ora ngiyani panjalukane.

.

"kowe kok ora gelem dadi muadzin kenangapa, le?" Takon Simbah.

" Swara kulo ala, Mbah, ora koyo Simbah utawa Bapak. Wong liya mesti nduwe swara kang luwih apik, "aku mangsuli.

"Iku dudu alesan kang biso dak tompo, Abu."

"Punika mboten dianjuraken milih muadzin kang nduwe swara apik, mbah?"

Aku isih nggoleki alasan kanggo mbela awak, nalika Simbah njupuk ambekan.

"Kang paling penting ora, Abu. Sebagian sing dipilih Nabi, Bilal pancen duwe swara sing apik banget. Nanging Abi mesthi ora mung milih amarga kuwi. Delengen uga kepriye tekad e Bilal kanggo ngeloni Islam lan berjuang kanggo katresnane marang Gusti Allah.yaiku kudune kowe dadi yakin. Ing adzan e, yo ikhlas lan katresnanmu sing mestine dadi alesan kanggo ngajak wong nyedhak. Yen maksudmu, swaramu mesti nenengake kang ngrungokne, "ujare Simbah alon-alon.

Aku ora bisa mangsuli maneh.

Simbah soyo lemes, nanging aku isih tetep ora gelem dadi muadzin masjid lan ngejarne masjid mundhak sepi. Saiki Simbah ora bisa mlaku, kajaba dibantu. swarane mundak alon, kajaba kita nyedhakake  kuping marang tutuk e simbah.

Ah, rasane aku kepengin njaluk sepuro marang Simbah amarga aku wis tego ora sarujuk ing panyuwunane. Kabeh wektu iki Simbah mung njaluk kuwi songko aku. Ora pernah njaluk liyane. Dheweke ora dadi bocah cilik kaya wong wong tuwa liyane. Yo mungken Simbah kaya iki, nanging bisa nutupi rasa kesedihane.Aku nyawang maneh wajah e Simbah kang wis tuwo. Wektu iki, sumelang ora katon ing kono.. Aku metu songko kamar, ndeleng ing njobo omah. Udan isih cukop deres. Saiki wis sore, jam tembok nduduhake jam 17.40.astagfirullah, aku durong sholat asar. Amarga ora ono adzan ing masjid nggawe aku kerep lali waktu sholat.

Aku langsung njupok sarung kebanggaane Simbah kang kasampir ing cedhak lampu.aku wudhu lan sholat ing kamar siseh. Sedhelut sawise ngucapake salam, aku krungu swara adzan ing kamare Simbah. Aku kenal banget swara kuwi, masio wis suwi arang ak rungokake. Tanpo ngenteni suwe, aku banjur mrono. Tak temoni simbah isih merem. Ananging lambene obah adan kanthi jelas.

Asyhadu an laa illaha illallaah/ Asyhadu an laa illaha illallah/ Asyhadu anna Muhammadar rasulullah/ Asyhadu anna Muhammadar rasulullah.

Sakwise rong kalimat syahad kui, simbah mandhek. Mripate alon alon mbukak. Piyambake manddhelengi aku sing nganggo sarung kebanggaane.

“Kowe wis siap. Lanjutno” ujare simbah loroh, sak durunge merem maneh.

Tak cekel tangane Simbah lan bola bali nyeluk. Nanging piyambake among meneng. Ora ono hayya alaas shalaah metu songko tutuk e.

KELOMPOK 5

Nama Anggota:

1.    Septiyani Indah S                  (04)

2.    Winda Apriliana                    (32)

3.    Wiwit Andriyani                    (33)

4.    Yuli Fitri Rokhaini                (35)

5.    Yulia Fitasari                                   (37)