Selasa, 13 November 2018

khusus anekdot kelas XII AK 3


 Wenehana aksara A, B, C, D, E, utawa F pilihen paling apik lan wenehana tanggapan apa sebabe apik sing mbok karepna teks anekdot ing ngisor iki !!

A

“GAMBARANE PAIJO”

            Dino seloso jam terakhirkelas IX-H pelajarane yaiku pelajaran senibudaya. Pak Eko ngakon murid-murid nggambar. Murid-murid podo sibuk nggambar ,nanging Paijo murid duableek dewe sakkelas , asik dolanan dewe. Pak Eko marani lan nakoni Paijo:

Pak Eko           :Apa nggambar mu wes bar jo ??

Paijo                :(Paijo kaet mau gurung gambar blas karo suantain jawab ) sampun pak !!

Pak Eko           :lhoo koe nggambar opo??

Paijo                :Kelinci mangan suket pak !

Pak Eko           :Ndi sukete jo kok ra nek ??

Paijo                :Dipangan kelinci pak !!

Pak Eko           :Lhoo la genten kelinci ne ndi jo kok ra nek ??

Paijo                :Sampun mlayu pak , la pak Eko mrene sehh!!

Pak Eko           :(karo bengong pak Eko ngingeti Paijo lankertas e seng seko kosong blong urung

                        digambari) pinter banget ko jo….. jo…..??

B

MINYAK PIJET

Ing sawijining dina ibu sing arep mijet anake ning kamar sak durunge ngedusi, amarga anak e pirang – pirang dina ora bisa turu. Sak wise teka kamar anake ibuk iku lali nggowo minyak sing dinggo mijet anake,banjur ngana ibu ngakon anake njupuk minyak pijet ning pawon.”le, tulung jupukna minyake ibuk neng pawon”, “nggeh bu” jawab anake karo langsung mlaku menyang pawon.

“niki bu minyake”. Karo nyodorke minyak sing dicekel neng tangane. Ibuk iku kaget karo ndelok anake sing malah nggowo minyak goreng  udu nggowo minyak pijet. “kowe kok njupuk minyak iki to le?”“ibu mau ngutus kula mundhut minyak wonten pawon to ?” jawab anake karo ekspresi polos.

C

SULAP PENGHAPUS

          Nalika salah sawijining sekolah ing kutha cilik ing isore gunung lawu lagi ngadakake ulangan akhir semester, ana bocah loro sing lungguh sesandingan bocah loro iku nduweni jeneng Arya lan Ardi. Sak wise bel muni kang dadi tanda yen ulangan arep diwiwiti Arya lan Ardi mlaku bareng menyang ruang ulangan. Kabeh siswa pada ngadep soal sing wis dibagekake dening pengawas.

                Nanging, kaya biasane Arya ora nggowo penghapus. Arya “Di.... Ardi, nyileh penghapusmu aku lali ora nggowo penghapus maneh”. Ardi “iki penghapusku anyar ojo kok ilangne maneh, ohh iyo penghapusku sing kok silih dek wingi ndi?”. “ohhh.....penghapusmu sing wingi disilih Vanya”. “ yoo kowe kudune tanggung jawab amarga kowe sing nyilih”.  Arya meneng, amarga kasunyatane dheweke lali nagih penghapuse Ardi sing disilih Vanya. Sak banjure ujian rampung,  Arya lan Ardi mlaku menyang kantin ing sekolahane. Ing kantin wis ana Adit lan dheweke nyeluk Arya lan Ardi supaya gabung karo dheweke.

                Adit “Di jaremu arep belajar sulap, sido pora?” pitakone Adit marang Ardi. “ rasido Dit, aku tak belajar sulap karo Arya wae” jawabe Ardi lan dheweke karo nyindir Arya, lan di jawab menyang Arya “lhooo... sak jok kapan aku iso, aku wae durung belajar sulap”. Ardi “iso, saben dino kowe wis nyulap penghapusku dadi ilang”

Adit lan Ardi meneng wae, nanging Arya bingung arep pie amarga dheweke isin, lan banjur ngomog marang Ardi “iyo....ngko tak gantine penghapusmu sing wis tak ilangne”. Masalahe wis bar lan cah 3 kuwi mau mbalek ngomongake keahlian sulap sing diduweni Adit

D

“AntaraneLautlan Kali”

            Ing wayah isuk, nalika uget-uget kademen, manuk emprit menclok ning wit pelem, Pak Yayan maca Koran ing ngarep omah disambi nyruput kopi cap Buntut Sapi. Nalika lagi serius-seriuse, tanggane ngrumpi Pak Yayan yaiuku Pak Wawan mampiri ngomahe karepe nerusake bab ngrumpi dek ingi sing urung buyar.

            “Yo koyo ngene iki contone warga-warga sing ora merdulekne kemajuan bangsa” kandane Pak Wawan.

            “Lho, Wan, ojo kliru awakmu iki, akumaca Koran lho iki” Pak Yayan mangsuli katon tegas.

            “Maca Koran kok kuwalik, isine wae ora bab berita, malah Lambene Lamis (gossip-gosip sing isine berita sing lagi anget diomongne kayata kucing e Pak Lurah digugat cerai, terwelu sing keranta-ranta dipoligami, utawa pitik babon lali bojone).

            “Hehehehe iyo…..,wes bosen aku macani berita-berita sing isi ne ora ngaleh saka perkara korupsi.” Jawab e Pak Yayan.

            “Malah yen kowe maca ngono kui, koe bakal e eruh tindak-tanduke para pejabat, cino ro barang, para pejabat kuilaute, lan awakedewe rakyat cilik iki kaline. Laut wes kakehan banyu tapi sik njaluk banyu ning kali, apa laut iku kurang nerimo? Apa ora mikir neu ri pe iwak kuthuk ? Yen motone klilipan kepriye?” jelas e pakWawan.

            “Apa ya ngono yo, Wan?” jawab e Pak Yayan karo plengah-plengeh mergo ora mudeng opo sing diomongne Pak Wawan. Pak Wawan banjur mulih ngono wae.

E

                                                      "Gurune Sopo?"

Nalika bocah-bocah rame, guru naminipun Pak Jojon mlebet dhateng kelas.

"assalamualaikum", Pak Jojon lenggah ing kursi.

"waalaikumsalam, Pak", bocah-bocah saderenge kocar-kacir malih lungguh ana ing bangkune dhewe-dhewe.

''Cah, materi terakhir opo?", Pak jojon molak-malik buku.

" sampun kesupen pak", jawabe bocah-bocah.

" Piye to, sekolah kok kesupen, jane sing dieling-eling ki opo?", Pak Jojon balik takon.

Bocah bocah sing maune lungguh anteng, balik rame lan malah jadukan dhewe-dhewe.

"yowes cah, dilanjutne materi ae yo", Pak Jojon ngomong ing bocah-bocah.

"inggih pak", jawab bocah-bocah.

10 menit sabanjure meruhi bocah-bocah ingkang rame dhewe, Pak Jojon emosi amarga materi sing diterangne ora digatekne.

"Cahhhh!!!!", Pak Jojok nggebrak bangku.

"Cahhh!!! Yowes, lek rame wae salah siji maju ngganteni aku dadi guru ", Pak Jojon tambah emosi.

Kahanan malih hening, tapi ana bocah lanang maju ana ngarep kelas.

"oke, merga dino iki aku dadi guru, saiki adewe mulih esuk", omonge bocah lanang mau.

Bocah-bocah mlongo langsung muni.

F

  ""DIAPUSI BAKUL KEONG""

     Ing dino Rebu, Mimin karo Sugento mangan tahu karo soto ing warunge Mbok Cempluk.

Nalika mangan, Sugento slalapen kacang ijo, amergo krungu critone Mimin, yen dheweke arep dolan menyang Paris lan Jerman karo Limbuk. Pas ono ing warung, Limbuk kewektu lewat. Banjur Sugento nakoni Limbuk.

Sugento : Mbuk Limbuk!Gayamu saiki ora umun!Mimin arep kok ajak dolan nyang Paris?

Limbuk   : Oooo..ya mesti to!Londo anyaran sabane kudu turus Paris,turut Jerman.

Sugento :  Duitmu akehe opo wis raumum, dolanmu teko manca ke?Mimin arep kok warah dolan e?

Limbuk   : Dolan kui pancen kebutuhan To Sugento. Dolan kok warah warahan kok pikir matematika po piye?

Mimin      : Ra usah nggatekne Sugento Mbuk!Dheweke pancen iri amergo ra ono sing ngajak dolan.

Sugento   : Pancen iyo, aku luwung penak ning omah. Tur dhuwitku eman eman dinggo menyang Paris utowo Jerman. Ngentekne dhuwit.

Limbuk     : Wong menyang Paris karo Jerman e kok ngentekne dhuwit akeh To Sugento. Satus ewu e wis iso budal.

Sugento    : La opo ra butuh nunpak motor mabur?Satus ewu ke opo aku kok kon numpak ban e motor mabur?

Limbuk      : Sopo sing omong nyang Paris karo Jerman kui ndadak numpak motor mabur?

Sugento     : La pora iyo?

Limbuk       : Bocah kok polos men ta ya ya!Paris kui Parangtritis , yen Jerman kui Jejere omae Mbah Parman.Saiki tak takoni omahe Mbah Parman apane omahmu?

Sugento       : Mburi omahku.

Limbuk         : Laiyoo.Garek mlangkah wae wis tekan ra usah numpak motor mabur.

Sugento lan Mimin : Mbuk Sulimbuk, bocah kok ngapusi e! (Sajak pegel)

Limbuk          : Diapusi wae kenek

tatu ati sabrina


TATU ATI SABRINA

Esuk teka, ngeterke aku menyang bangunan manca. Aku mlebu ing gerbang kanthi langkah ora pasti. Sekolahku seng anyar. Apa ana keremitan, utawa apa jenis penghinaan lan penghinaan sing wis ditampa ing sekolah lawas? Sawetawis suwe, mripate ngebaki aku. Aku mlaku-mlaku karo sirahku, mula aku ora weruh wong mlaku-mlaku ing arah sing ngelawan. Tengen ing koridor ing ngarepe aula, aku tabrakan karo dheweke. Aku kejiret ing peteng ing mripate kanggo sawetara, banjur ndeleng menyang tekel, ngendi buku sandi sumebar.

"Kula nyuwun pangapunten," wangsulane dheweke nalika mbiyantu njemput lan nyusun buku-buku sing sumebar.
Aku sibuk ngatur atiku dhewe. Kaya pesen embah, aku kudu ati-ati karo kanca-kanca anyar. Simbah wis ngajanjeake Bapak kanggo ngurus aku. Yen bisa, malah aku arep ngeterake aku menyang sekolah. Nunggu aku kaya nalika aku lungguh ing taman kanak-kanak pisanan. Kenangan babagan simbah, digawe aku nyoba kanggo tetep jarak saka dheweke.

"Bara ..." Celuke uwong saka kadohan karo nglayangne tangane. Oh, dadi jenenge Bara. Aku ora duwe wektu cukup kanggo mikir jawaban sing pantes tak ngomong kanggo nanggepi penjalukan sepurane. Dheweke ngelungne buku-bukuku, banjur nggoleki aku karo mripat sing ngandhakake tembung-tembung saka alesan. Dheweke lambene mesem banget. Dheweke ora bisa sepira sampurna, sing nggawe eseman aneh. Aku katon luwih cepet tinimbang cahya cahya sing metu saka mripate.

"Jenengku Brin," aku omong sawise dheweke ngadoh. Eh, dheweke ora takon jenengku. Aku kaget karo tembung-tembung sing tak ngomong. Apa kelangan kanca nggawe aku kepengin ndue kanca anyar? Aku ndelok kedadean kui. Sajrone wektu iki aku luwih seneng dhewe. Tak lirik baris jeneng ing dada tengen seragamku. Sabrina H. Prayudi. Jeneng Bapak ditali kuat karo jenengku. Ndhisik kedadean kui nggawe rasa bungah. Saiki, ilang nang endi rasa bangga kui?

@@



BARA

            Aku weruh dheweke maneh ing perpustakaan sekolah. Wong wedok sing tabrakan karo aku ning dalan. Katon kaya aku durung tau weruh cah wadon ing sekolahku. Apa dheweke bocah anyar? Duuh ...mripat kui. Apa kaya ana mayuta-yuta nelangsa sing ana ing kono? Dheweke mung kaping pindo ngingeti aku sak kilas terus ndingkluk. Kaya bekicot sing kepengin ndhelikake awak ing jero omah cangkange. Tenan aku pengin ketemu karo dheweke. Sayang bangetdek mau Reya nyeluk aku. Yen ora, aku bakal ngejokne tangan lan nyebutna jenengku.



dheweke ana ing rak buku sastra. Kesenengan sing beda. Nalika bocah-bocah wadon lagi sibuk milih novel-novel remaja lan milihi majalah, dheweke malah njukuk buku kui. Tangane alon-alon, kaya ndemek buku sing larang regane. Lambene obah, kaya dheweke ngomong karo buku kui. Nanging nunggu dhisik. Ora ora dheweke sui sui ngadek ning cedhak rak buku kui mung pengen dhewe. Ora pengin diserang kanthi rasa penasaran maneh, aku mutusake kanggo nyedhaki dheweke.


" Woi.... " Omongku.            

Mripate bening katon kaget nalika dheweke nyawang aku. Kaya sing tak bedek, dheweke langsung nyawang buku-buku sing disusun apik ing rak.  

"Aku pengin maca ..."            

"Aku wis sui nggoleki buku iki..." Telapak tangane adhewe ndemek buku sing padha ing wektu sing padha. Bumi Manusia, karya Pramoedya Ananta Toer.     

"Yowes, buku iki kanggo koe. Nanging janji, sawise rampung maca, tulung silihno aku ya!" Aku ngandika, nyoba ngalah.           

Dheweke katon janggal. Tak waca saitik kain di tulisi jenenge nang klambine. Nanging dheweke nyoba nutupi karo rambute sing di kucir.

"Ehmmm ...oleh kenalan? Aku Bara. "Aku ngrambah tanganku. Dhewekenompo, nanging wajahe isek ndingkluk.   

 "Brin," bisikne alon.

"Okey Brin, awakmu bisa langsung menyang petugas perpustakaan kanggo nyatet bukumu." Dheweke ninggalake aku kanthi wajah lega jelas  metu saka mripate. Duh Gusti, kenapa dheweke beda? Mungkin aku kudu takon ibuk babagan iki.
BRIN
            Aku lungguh dhisikan ing titik bus ing ngarep sekolah, nunggu transportasi umum kanggo ngeterake aku. Saiki aku kudu dipangan, amarga ora ana mobil mewah lan pembalap pribadi. Mesthi ing omah, simbah ku kuwatir. simbah dadi wedi yen aku mandheg saka omah wae. Sawetara suwe aku takon ijin saka bapake supaya aku bisa kalebu ing program sekolah ngarep. Nanging Pak Daddy ngandika, aku luwih sinau ing sekolah umum, supaya aku isih bisa bersosialisasi lan duwe kanca. Oma pancen ngarep-arep, sandi pamindhahan menyang sekolah mung bisa ngolehake aku dadi Brin pisanan.
 
               Brin seneng  eram. Kapan eseman lan ngguyu lambe? Malah aku wis lali.
Sawise kalah ibuk, omahe ora kepengin ilang maneh kanggo kaloro. simbah katon ora sanggup ngeculake aku maneh saka panemune. Mung alesan kanggo sekolah arep ditampa. Liyane, aku kudu tansah karo ibuk . Uga nalika aku rembugan Dr. Shinta M. Faraz, M. Psi.
aku ngenteni angkot wes teko. Aku cepet-cepet munggah, campur karo penumpang liyane.

"Aku ngarep ..." Aku nguwuh nalika aku tekan lawang omah. ibuk katon munggah. Relief dicethak kanthi jelas nalika dheweke ndeleng aku . "Kenapa kasep, Brin? Ing wayah sore sampeyan duwe jadwal karo Ibu Shinta. Lali? " "Brin ora tau sesambat maneh ibuk, kenapa aku arep takon?" "Nganti sampeyan bisa nyetel lan ditampa ing lingkungan sekolah, Brin." "Brin kepengin ngaso dhisik, bu" Swara kaya ngono. Aku ngiwa bu, sawise ngambung dheweke pipi sedhela. "Mangane dhisik, Brin!" "Tetep lengkap bu ..."
ibuk kudu wagol amarga aku ora peduli marang tawaran kanggo nedha awan. Sanajan aku yakin, ibuk kudu masak kecap sambal tiram lan kecap brokoli. Aku mung arep dadi piyantun. Dina pisanan ing sekolah anyar aku pancen nggawe aku kesel banget.
@@
 
BARA
            Mung wektu iki aku digawe penasaran karo bocah wadon. Lan sing cah wadon tansah
nglamunku akhir-akhir iki. Brin. Apa jenis kesedihan ndhelikake ing mburi mata sing cetha? Aku pengin takon ibuk, nanging ibuk  tansah sibuk akhir-akhir iki. Aku mutusake sinau. Nanging apa aku mung nulis ing buku, nulis jenenge.
 
 


"Bara durung turu?" Swara ibuk kaget banget.             
"Eh, ibuk. Ora ... "             
"Apa sampeyan mikir?"            
 "Bara oleh takon ng ibu ? 
"emange ibuk tau nglarang bara takon?"
 Aku mesem mesem. "
Apa sing kedadeyan yen cah wadon katon ketok dredeg pas kenalan?
 Sirahé tansah nunduk"             
"Owalah koe sak ik wes nyenengi wong wadon to ?"             
"Ora ngono buk, nanging kanca anyar sing aneh. Dheweke seneng menyang perpustakaan dhewe lan nggremeng  dhewe pas moco buku. "            
 "mbok menawa Dheweke isih isin karo lingkungan anyar?"            
 "Saben ngaso , dheweke tansah mlaku kanthi cepet menyang perpustakaan. 
Kaya  ing kelas sing rame iku nyikso dhewe. "            
 "Isolasi sosial."            
 Banjur ibuk njelasake sababe penyisihan sosial. Kurange rasa percaya diri amarga trauma, penolakan saka lingkungan, frustasi bola-bali. Uga uga amarga tekanan saka grup sebaya.


"jak en dheweke terus omong-omongan! melokno de e ning jero kegiatan kelompok" aku manthuk ing jero ati  aku janji, ing sawijining dina aku bisa nggawe dheweke eseman.
@@
 
BRIN            
 Aku lagi lungguh ng terminal bis  nalika enek bocah lanang  mandheg nganggo montor ng ngarepku. Aku rada bingung, nanging aku wis mulai ndeleng mripate rada suwe. Aku ngelingi pesen Shinta. Coba kalebu aktivitas ngobrol karo wong liya ing kegiatan saben dina. Aku dadi kanca apik. Malah akhir-akhir iki aku tansah eling marang asmane. 
Mungkin amarga dheweke dadi wong pisanan ing sekolah anyarku kanggo menehi salam marang aku.             
"Hei ... isih eling janji sampeyan?"            
 "Janji?"            
 "Apa kowe ora eleng janjeni aku nyilihi buku? Sampeyan wis rampung maca ta? "


Aku manthuk . Aku mbukak tasku lan jipok buku kanggo menehi dheweke.  dheweke ngomong matur suwun lan karo eseman . Iki kaping pindhone aku wani nglawan mata.
 Piye wae wektu iki aku mulai dadi luwih gencar.             
"Amarga sampeyan cukup becik, piye nek aku ngeterne koe balek tekan omah? koe gelem to tak terne balek tekan omah? "  Pipi awet abang   amarga tawaran. ketok e aku ora duwe pilihan liyane. Langit mendhung lan angkot ora teka. Aku langsung nerimo tawaran dheweke  undhangan. Langit dadi peteng. Mesthi ing omah, ibuk nunggu aku kanthi sedih. 
@@
 
BARA
             Brin nuduhake kula buku koleksi puisi. Aku kaget, mula dheweke seneng nulis puisi. Lan puisi apik. Iku cukup kanggo ngundang dheweke kanggo gabung ing manajemen sekolah mading.
               Brin ngganti posisi Dido nalika dheweke pindah sekolah ing luar negeri. Ing wiwitan, dheweke kesengsem nalika ngurus Reya. Nanging aku bisa ngyakinake Brin, yen dheweke bisa kerja. Nanging aku ora bakal bisa ngyakinake Reya.
"Kenapa sampeyan ngundang Nerd kanggo gabung karo aku?" Reya takon galak.
"Dheweke apik nulis puisi, Re."
"Bara ora cukup. Minangka anggota tim, dhèwèké uga kudu ngati-ati nalika ngetrapaké karya, bisa komunikasi karo kanca. Kita kerja tim Bara, ora bisa nyambut gawe dhewe! "
"Aku ngira Brin bisa diajak kerja bareng, Re. Dheweke mung butuh wektu. "
"Suwene? Nganti dheweke bisa ngalahake dheweke sing kurang? Nganti dheweke bisa nampa kasunyatan bilih bapakne dipenjara amarga korupsi?
"Maksudmu?"
"Dadi sampeyan durung ngerti? Brin yaiku putri tunggal saka Hendrawan Prayudi, Bara. Pejabat sing saiki kudu nglakoni hukuman kanggo kasus korupsi! "
"Reya !!"
Aku mung mangerteni, ana mata sing cetha nonton kita saka lawang. Mungkin sepasang kuping uga ngrungokake obrolan kita.


Supaya mata langsung asu lan siap kanggo nyelehake tetes udan. Brin mlayu nalika nggawa sithik tatu ing atine. "Brin, ngenteni!" Aku nguwuh-uwuh nalika nyoba nyekel dheweke. Nanging, tangan Reya nyénggol langkahku. Lan Brin terus mlaku liwat drizzle sing akeh banget.
@@
BRIN          
               Aku mlaku ngliwat udan. Aku ora peduli celuk e Bara maneh. Temenan wis. Padha kaya kanca lawasku. Ngece lan nyebabake dosa bapak ing pundhakku. Apa ora padha ngerti yen aku wis nandhang sangsara akeh banget, malah kanthi ingetane sing ora penak? Apa ora ngerti yen aku kudu ngobati tatu, amarga aku kudu kelangan ibuku selawase? ibuk sing nduweni serangan jantung nalika dheweke krungu ukarane diturunake dening pengadilan kanggo dheweke.  Muga-muga, angkot langsung nemoni awakku, lan njupuk aku. Aku ora ngerti yen sesuk aku isih duwe daya kanggo nyetel sikilku ing sekolah. Kesalahanku sepira terus ngetutake aku, sanajan aku wis pindhah menyang sekolah anyar.       
      "Brin, apa sing kedadeyan?" takone simbah kanthi khawatir.

Aku mung bisa nangis ing tangane simbah. Wingi sore aku bali maneh teka konsultasi Bu Shinta. Minangka sadurunge, bu  Shinta tansah nompo aku kanthi ngrangkul. Aku tansah nutup mripat, saben-saben aku ana ing tangan Shinta. ana ing bayanganku, punika bayangan ibuk sing ngrangkul aku. Lan kenangan saka ibuk tansah gawe mripatku mbrabak.
 "Dadi Brin ora gelem sekolah ing wayah esuke? "Aku ngangguk ragu.
 "Coba, saiki koe mikir kaluwihan lan kekurangan nalika koe lunga ninggalake sekolah.


Aku ora mikir babagan jawaban marang pitakonan Shinta. Akeh acara rame ing pikiranku. Kanca sakelasku sing tansah menehi salam marang aku. Guru-guru sing nggawe aku sethitik lali karo kesusahanku. Lan Bara ... Aku iku wong sing paling tulus, sing wis sukses nguatake kapercayanku. Mungkin aku kudu nyoba ngobrol karo kanca kaya Reya.  
"Brin wis krungu teori 1/12?" Tekone Shinta, ngganggu pikiranku.  Aku ngendhakake sirahku kanthi mangu-mangu. 
 "Saben 1 kesalahan ing urip mung bisa dilalekake dening wong liya kanthi minimal 12 tumindak apik. Yen apa sing kelakon karo bapakmu, awakmu kudu nganggep kui siji kesalahan, awakmu  kudu nindakake 12 perkara sing apik supaya wong bisa lali kesalahane bapakmu. "


"Maksudku ...ibu?"
 Bu Shinta nyelehake pundhakku lan ngucap, "Nggawe prestasi supaya wong ngurmati kowe mergo prestasimu!"
@@
 
            Esuk kui ana sing beda. Kabeh kanca nyalami aku lan menehi salam kanggo aku, amarga puisiku  diterbitake ing majalah SAHABAT. Malah Reno pimpinan kelas bengak bengok kanthi seneng, "adewe saiki duwe penyair anyar jenenge Sabrina H. Prayudi!”. Kanca-kanca nompo omongane Reno kanthi swara keplok keplok.
Aku kesengsem banget. Katon kaya aku ora tau ngirim puisi ing majalah. Aku mung dikirim menyang mading sekolah. Nanging yen bener puisiku diterbitake ing majalah SAHABAT, iku minangka prestasi sing luar biasa.



Cerpen: LUKA HATI SABRINA, dimuat di majalah GADIS edisi no. 18/ 30 Juni - 09 Juli 2015

LUKA HATI SABRINA
Oleh: Utami Panca Dewi
(Dimuat di majalah Gadis edisi no. 18, 30 Juni – 09 Juli 2015)
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhMf9xPB3uKv82YSK6Pnp-AffpFXn4aKi94wwjZpxlX67DdipYVs7-hpDJRagVoBD35m4Z-5gqC95eAV5_JLOgnHyUM7Ona3l1F_VCIG2ZUjE2Fz_ExN778RORHkV7f5G-ERL5jKAY1Gc/s1600/Luka+hati+sabrina.jpg

BRIN
Pagi datang, mengantarkanku pada sebuah bangunan asing. Aku memasuki gerbangnya dengan langkah gamang. Sekolahku yang baru. Adakah keramahan di dalamnya, ataukah cercaan dan hinaan seperti yang pernah kudapatkan di sekolahku yang lama? Beberapa saat kemudian tatapan-tatapan mata penuh selidik menyergapku. Aku berjalan dengan kepala tertunduk, sehingga tak kulihat seseorang yang berjalan tergesa dari arah yang berlawanan. Tepat di koridor depan aula, aku bertabrakan dengannya. Kutangkap kelam dalam bola mata itu sekejap, lalu kualihkan pandanganku ke arah lantai, di mana buku-bukuku jatuh terserak.
“Aduh maaf ya,” ucapnya sembari membantu memunguti dan menata buku-bukuku yang jatuh berserakan.
Aku sibuk menata hatiku sendiri. Seperti pesan oma, aku harus berhati-hati dengan teman baru. Oma sudah berjanji kepada papa untuk menjagaku. Jika mungkin, bahkan oma ingin mengantarkan aku sampai ke sekolah. Menungguiku seperti saat aku masih duduk di taman kanak-kanak dulu. Ingatan tentang oma, membuatku berusaha menjaga jarak darinya.
“Bara...” panggil seseorang dari kejauhan sambil melambaikan tangan.
Oh, jadi namanya Bara. Aku tak cukup punya waktu untuk memikirkan jawaban yang pantas aku katakan untuk menanggapi permintaan maafnya. Dia menyerahkan buku-bukuku, lalu menatapku dengan bola mata yang menyiratkan kata-kata minta diri. Bibirnya tersenyum ramah. Tarikan bibirnya tak begitu sempurna, sehingga menghasilkan senyum miring yang aneh.  Aku menunduk lebih cepat dari kilat cahaya yang keluar dari matanya.
“Namaku Brin,” ucapku sesaat setelah tubuhnya beranjak menjauh. Hei, dia bahkan tidak menanyakan namaku. Aku takjub sendiri dengan kata-kata yang baru saja kuucapkan. Apakah kehilangan banyak sahabat membuatku ingin segera mendapatkan teman baru? Aku menyangsikan hal itu. Selama ini aku merasa lebih nyaman saat sendiri. Kulirik sebaris nama di dada kanan baju seragamku. Sabrina H. Prayudi. Nama papa terikat erat dalam namaku. Dulu hal itu menimbulkan rasa bangga. Sekarang, lesap ke manakah  rasa bangga itu?
@@
BARA
            Aku melihatnya lagi di perpustakaan sekolah. Gadis yang tadi pagi bertabrakan denganku di koridor. Sepertinya aku belum pernah melihat gadis itu di sekolahku. Apakah ia anak baru? Duuh... mata itu. Kenapa seperti ada berjuta kesedihan mengendap di sana? Ia hanya dua kali menatapku sekilas untuk kemudian menunduk. Seperti seekor siput yang ingin menyembunyikan tubuh di dalam rumah cangkangnya. Sungguh aku ingin berkenalan dengannya. Sayang sekali tadi Reya memanggilku. Kalau tidak, aku pasti sudah mengulurkan tangan dan menyebutkan namaku.
            Upss... ia berada di rak buku-buku sastra. Selera yang berbeda. Di saat gadis-gadis lain sibuk memilih novel-novel teenlit dan memilah-milah majalah, ia justru menyentuh buku-buku sastra. Jemarinya mengelus lembut, seolah menyentuh benda-benda yang sangat berharga. Bibirnya bergerak-gerak, seperti sedang berbicara dengan deretan buku-buku itu. Tapi tunggu dulu. Jangan-jangan ia berlama-lama di balik rak buku sastra hanya karena ingin menyendiri. Tak mau diserang penasaran lebih lama, aku memutuskan untuk mendekatinya.
            “Hai...” sapaku.
            Mata beningnya kelihatan terkejut saat menatapku. Seperti dugaanku, ia segera mengalihkan pandangannya kepada buku-buku yang tertata rapi di rak.
            “Aku ingin membaca...”
            “Buku ini sudah lama aku cari...” Telapak tangan kami menyentuh buku yang sama dalam waktu yang bersamaan. Bumi Manusia, karya Pramoedya Ananta Toer.
            “Baiklah, buku ini untukmu. Tapi berjanjilah, setelah kamu selesai membacanya, tolong pinjamkan kepadaku ya!” ucapku mencoba mengalah.
            Ia kelihatan kikuk dan canggung. Kueja secarik kain bertuliskan nama yang tertempel di baju seragamnya. Namun ia berusaha menutupi dengan rambut ikalnya yang tergerai.
            “Ehmmm.. boleh kita berkenalan? Aku Bara.” Kuulurkan tanganku. Ia menyambut, namun mukanya masih menunduk.
            “Brin,” bisiknya lirih.
            “Okey Brin, kamu bisa langsung ke petugas perpustakaan untuk mencatatkan bukumu.” Ia meninggalkanku dengan aura kelegaan yang jelas terpancar dari bola matanya. Tuhan, kenapa ia begitu berbeda? Mungkin aku harus menanyakan hal ini kepada mama.
@@
BRIN
            Aku duduk sendirian di halte depan sekolah, menunggu angkot yang akan mengantarku pulang. Kini aku harus membiasakan diri, karena tak ada lagi mobil mewah dan sopir pribadi. Pasti di rumah, oma sedang cemas memikirkan aku. Oma begitu takut saat aku melangkah keluar rumah sendirian. Beberapa kali oma meminta ijin kepada papa agar aku diikutkan program home schooling saja. Tetapi papa bilang, lebih baik aku tetap belajar di sekolah umum, agar tetap bisa bersosialisasi dan memiliki teman-teman sebaya. Oma sangat berharap,  kepindahanku ke sekolah baru bisa mengembalikan aku menjadi Brin yang dulu. Brin yang ceria. Kapan senyum dan tawa itu terakhir kali menghiasi bibirku? Bahkan aku sudah lupa.
Setelah kehilangan mama, oma seolah tidak ingin kembali kehilangan untuk yang kedua kalinya. Oma seolah tak bisa melepaskanku sedetik pun dari pandangannya. Hanya alasan pergi ke sekolah yang bisa diterima oma. Selebihnya, aku harus selalu bersama oma. Juga saat aku berkonsultasi dengan Dr Shinta M. Faraz, M. Psi.
Angkot yang kutunggu sudah datang. Gegas aku naik, berbaur dengan penumpang lainnya.
“Aku pulang....” teriakku sesampai di pintu rumah.
Oma menengok. Kelegaan jelas terpancar di wajahnya saat melihatku.
“Kenapa terlambat, Brin? Sore ini kamu ada jadwal dengan Bu Shinta. Lupa?”
“Brin sudah tidak pernah nangis-nangis lagi Oma, untuk apa kita pergi konsultasi?”
“Sampai kamu bisa menyesuaikan diri dan diterima di lingkungan sekolahmu, Brin.”
“Brin mau istirahat dulu, Oma.”
Suaraku seperti sebuah keluh. Kutinggalkan Oma, setelah mencium pipinya sekilas. 
“Makanlah dulu, Brin!”
“Masih kenyang Oma...”
Oma pasti kecewa karena aku tak memedulikan tawarannya untuk makan siang. Padahal aku yakin, oma pasti sudah memasak udang saus tiram dan sup brokoli tofu kegemaranku. Aku hanya ingin menyendiri.  Hari pertama di sekolahku yang baru benar-benar membuatku merasa begitu letih.
@@
BARA
            Baru kali ini aku dibuat penasaran oleh seorang gadis. Dan gadis itu selalu menghiasi lamunanku akhir-akhir ini. Brin. Kesedihan seperti apa yang bersembunyi di sebalik mata bening itu? Aku ingin bertanya kepada mama, tetapi mama akhir-akhir ini selalu sibuk. Aku memutuskan untuk belajar. Tetapi yang kulakukan justru hanya mencorat-coret halaman bukuku, menuliskan namanya.
            “Bara belum tidur?” suara mama mengagetkanku.
            “Eh, Mama. Belum Ma...”
            “Ada yang kamu pikirkan?”
            “Boleh Bara bertanya Ma?
“Memangnya Mama selama ini melarangmu untuk bertanya?”
Aku tersenyum malu.
“Apa yang terjadi bila seorang gadis terlihat gugup saat berkenalan? Kepalanya selalu tertunduk dan menghindari kontak mata secara langsung...”
            “Oh, jadi kamu sudah mulai menyukai seorang gadis ya?”
            “Bukan begitu Ma, tapi teman baruku itu agak aneh. Ia suka ke perpustakaan sendiri dan seperti bergumam sendiri saat berhadapan dengan buku-buku.”
            “Dia masih malu barangkali dengan lingkungannya yang baru?”
            “Setiap istirahat dia selalu berjalan cepat-cepat ke arah perpustakaan. Seolah berada di dalam kelas yang ramai merupakan siksaan tersendiri.”
            “Isolasi sosial.”
            Lalu mama menjelaskan penyebab terjadinya isolasi sosial. Rasa rendah diri karena sebuah trauma, penolakan dari lingkungan, frustasi berulang. Mungkin juga karena adanya tekanan dari kelompok teman sebaya.
            “Ajak dia untuk terus berkomunikasi. Libatkan dia dalam suatu kegiatan berkelompok!”
            Aku mengangguk. Dalam hati aku berjanji, suatu saat pasti aku akan bisa membuatnya tersenyum.
@@
BRIN
            Aku sedang duduk sendirian di halte bus, ketika cowok itu menghentikan motornya tepat di depanku. Aku sedikit kikuk, namun sudah mulai berani menatap matanya agak lebih lama. Aku teringat pesan Bu Shinta. Usahakan untuk memasukkan kegiatan berbincang-bincang dengan orang lain dalam kegiatan harianmu. Aku rasa Bara teman yang baik. Bahkan akhir-akhir ini aku selalu mengingat namanya. Mungkin karena ia adalah orang pertama di sekolah baruku yang mau menyapaku dengan ramah.
            “Hei... masih ingat dengan janjimu?”
            “Janji?”
            “Bukankah kau berjanji akan meminjamkan buku itu? Kamu sudah selesai membacanya kan?”
            Aku mengangguk. Kubuka tasku dan kuraih buku itu untuk kuserahkan kepadanya. Dia menimang-nimang buku itu, mengucapkan terima kasih lalu menatapku sambil tersenyum. Tarikan bibir tak sempurna, senyuman miring khas milik Bara. Ini kali yang kedua aku berani menentang tatapan matanya. Entah kenapa kali ini aku mulai lebih berani.
            “Karena kamu sudah berbaik hati, bagaimana kalau aku mengantarmu pulang? Kamu tidak keberatan kan?”
            Pipiku memerah dadu karena tawarannya. Sepertinya aku tak punya pilihan lain. Langit digelayuti mendung dan angkot tak juga datang. Aku beranjak untuk menuruti ajakannya. Langit semakin gelap. Pasti di rumah, oma sedang menungguku dengan gelisah.
@@
BARA
            Suatu hari dengan malu-malu, Brin menunjukkan buku kumpulan puisinya kepadaku. Aku takjub, Ternyata ia suka menulis puisi. Dan puisinya bagus-bagus. Itu cukup menjadi alasan bagiku untuk mengajaknya bergabung dalam kepengurusan mading sekolah.
Brin menggantikan posisi Dido yang pindah sekolah ke luar negeri. Mula-mula ia merasa canggung saat berhadapan dengan Reya. Namun aku berhasil meyakinkan Brin, bahwa ia mampu bekerja. Tapi aku justru tidak bisa meyakinkan Reya.
“Kenapa kau ajak si Culun itu bergabung bersama kita?” tanya Reya dengan sengit.
“Ia pandai menulis puisi, Re.”
“Itu saja tak cukup Bara. Sebagai anggota tim, ia juga harus jeli dalam menilai karya, mampu berkomunikasi dengan teman satu tim. Kita team work Bara, tidak bisa bekerja sendiri-sendiri!”
“Aku rasa Brin bisa diajak bekerja sama, Re. Dia hanya perlu waktu.”
“Sampai kapan? Sampai ia bisa mengatasi rasa rendah dirinya? Sampai ia bisa menerima kenyataan bahwa papanya dipenjara karena kasus korupsi?”
“Maksudmu?”
“Jadi kamu belum tahu ya? Brin itu putri tunggal Hendrawan Prayudi, Bara. Pejabat yang sekarang harus menjalani hukuman karena kasus korupsi!”
“Reya!!”
Aku baru menyadari, ternyata  ada sepasang mata bening yang mengawasi kami dari pintu. Mungkin sepasang telinganya juga sudah terlanjur mendengarkan pembicaraan kami. Sehingga sepasang mata itu segera menjadi berkabut dan siap menurunkan tetes hujan. Brin berlari menjauh sambil membawa sekerat luka di hatinya.
“Brin, tunggu!” teriakku sambil mencoba menyusulnya. Namun tangan Reya menahan langkahku.  Dan Brin tetap berlari menembus gerimis yang semakin melebat.
@@
BRIN
            Aku berlari menembus hujan. Tak kupedulikan lagi panggilan Bara. Jelas sudah. Mereka sama saja dengan teman-teman lamaku. Menghina dan menimpakan dosa papa kepundakku. Tidakkah mereka tahu bahwa aku sudah sangat menderita, bahkan hanya oleh tatapan sinis mereka? Tidakkah mereka tahu, bahwa aku harus mengobati luka hatiku, karena harus kehilangan mama untuk selamanya? Mama yang terkena serangan jantung saat mendengarkan vonis yang dijatuhkan pengadilan kepada papa.
            Untunglah angkot segera menelan tubuh kuyupku, dan membawaku pergi. Aku tidak tahu apakah esok aku masih punya kekuatan untuk menjejakkan kakiku di sekolah. Dosa papa rupanya terus mengikutiku, walau aku sudah pindah ke sekolah yang baru.
            “Brin, apa yang terjadi?” tanya oma dengan cemas.
            Aku hanya bisa menangis dalam pelukan oma. Sore itu aku kembali harus datang berkonsultasi ke tempat praktik bu Shinta. Seperti yang sudah-sudah, bu Shinta selalu menyambutku dengan pelukan. Aku selalu memejamkan mata, setiap kali berada dalam pelukan bu Shinta. Dalam bayanganku, mamalah yang sedang memelukku. Dan ingatan tentang mama selalu membuat kedua mataku berembun.
            “Jadi Brin besok pagi tidak mau berangkat ke sekolah?”
            Aku mengangguk ragu.
            “Coba, sekarang kamu pikirkan keuntungan dan kerugian saat kamu meninggalkan pelajaran di sekolah!”
            Aku terdiam memikirkan jawaban atas pertanyaan bu Shinta. Berbagai peristiwa berseliweran dalam benakku. Teman-teman sekelas yang selalu menyapaku dengan ramah. Guru-guru yang membuatku sedikit bisa melupakan kesedihanku. Dan Bara... Menurutku, ia cowok paling tulus yang telah berhasil menanamkan kembali rasa percaya diriku.
            Mungkin aku harus mulai berusaha memampukan diriku sendiri untuk menghadapi sosok teman seperti Reya.
            “Brin pernah mendengar teori 1/12?” tanya bu Shinta membuyarkan lamunanku.
            Aku menggeleng ragu.
            “Setiap 1 kesalahan dalam hidup, baru bisa dilupakan orang lain dengan minimal berbuat 12 kebaikan. Kalau hal yang menimpa papamu kamu anggap sebagai satu kesalahan, maka kamu harus melakukan 12 kebaikan agar orang bisa melupakan kesalahan papamu.”
            “Maksud... Ibu?”
            Bu Shinta menepuk bahuku sambil berkata,”Berprestasilah, agar orang menghargai kamu karena prestasimu!”
@@
            Pagi itu terasa ada yang berbeda. Semua teman menyalamiku dan mengucapkan selamat, karena puisiku dimuat di majalah SAHABAT. Bahkan Reno sang ketua kelas berteriak dengan girang, “Kita sekarang punya seorang pujangga. Namanya Sabrina H. Prayudi!” Teman-teman menyambut teriakan Reno dengan tepuk tangan riuh.
Aku terbengong-bengong keheranan. Sepertinya aku belum pernah mengirimkan sepotong puisi pun di majalah itu. Aku hanya mengirimkannya ke mading sekolah. Namun jika memang benar puisiku dimuat di majalah SAHABAT, itu adalah prestasi yang luar biasa. Aku jadi ingat teori 1/12 yang dikatakan Bu Shinta kemarin. Tetapi siapa yang telah lancang mengirimkan puisi-puisiku tanpa seijinku? Selembar kertas berwarna biru muda terjatuh, saat aku memasukkan tas sekolahku ke laci meja. Seperti tersengat lebah rasanya ketika membaca larik tulisan di atas kertas itu.
Bila kamu ingin tahu siapa yang telah mengirimkan puisi-puisimu ke majalah SAHABAT, pergilah ke perpus. Orangnya sedang menunggumu di depan
Aku ngelingi teori 1/12 sing dijupuk dening Shinta. Nanging sapa sing ora sopan ngirim puisi puisi tanpa ijinku? sak lembar kertas biru enom jeblok, nalika aku nglebokake tas sekolah ing laci meja. Kaya dicokot karo tawon, nalika maca tulisan ning kertas kui.
Yen sampeyan pengin ngerti sing ngirim puisi puisimu menyang majalah SAHABAT, moro o menyang perpustakaan. Wonge nunggu awakmu ing ngarep rak buku sastra