GATHOT DAN KACA
Saking : Faiszal Ibnu Idayat
Alihwahana :
NAMA ANGGOTA KELOMPOK XII BDP 1 :
1. AFIKA
RUPY WULANDARI. (01)
Sekolah menengah cedhak omahku nganakake lomba
ilmu. Ing papan kasebut, ana akeh panemuan sing apik banget. Aku mung ndeleng ing kasepen. Aku nyawang
cedhak wit sing ora adoh saka papan balapan.
Kanthi panemuan sing dakkirim, aku ora ragu-ragu mlaku ing papan
kasebut. Aku nyedhaki panitia sayembara sing ora adoh saka wit sing dak deleng
lomba sains kasebut."Sapa jenengmu? Apa sampeyan pengin ndhaptar asil
panemuan sing sampeyan lakoni? " panitia takon kula"Lho napa Pak? Apa
aku salah? " Aku mangsuli kanthi penasaran."Sampeyan isih sekolah
dhasar, ya? Iki minangka pertama kaline siswa SD melu sayembara sains saka
sawetara lomba. "Aku mung manthuk-manthuk."Nggih. nanging ... aku bakal nulis ing makalah iki. " "Jenengku
Gathot," nada ku kebak kapercayan. Aku uga semangat, pancen bisa entuk
kompetisi kompetisi ilmiah iki.
Nalika krasa ngelak amarga wis suwe ngenteni giliran, aku ninggali
panemuku cedhak panitia. Ora suwe aku nggawa aku kanthi bangga, nanging kaget
amarga duweke rada rusak.
"Sapa sing ngrusak panemuku
iki?" Aku takon menyang panitia, nanging dheweke uga ora ngerti sapa
sejatine sing nglanggar. Aku rumangsa nesu banget lan kuciwa. "Gathot
...!" panitia nyeluk aku. Saiki aku melu nerangake penemuan sing dakkirim.
Nanging kepiye carane mbuktekake amarga saiki pinemune dirusak dening wong
liya. Sawise kabeh, aku mutusake munggah ing panggung lan ngomong ing ngarepe
kabeh wong yen panemuku wis rusak.
Banjur kabeh wong seneng amarga aku ora bisa nemokake anyar. Aku mlaku
alon-alon mudhun ing panggung kanthi perasaan campuran. Aku mulih kanthi sedhih
banget. Muga-muga entuk pangenalan prestasi ing kompetisi ilmiah ora ana maneh.
Sawise dakkarepake pangarep-arepku, dumadakan ana kanca ngandhani aku yen bakal
ana kompetisi ilmu pengetahuan sawetara dina wiwit balapan kaping pisanan. Aku
nyaring panemune, lan aku siyap-siyap dadi pemenang lomba ilmu pengetahuan. Aku
ngurus penemuan sing digawe kanthi angel.
Pungkasane giliran kula kanggo ngenalake panemuan anyar. "Jenengku
Gathot. Aku nggawe alat kanggo motong sayuran tanpa kuwatir nglarani tangan. Alat
iki gampang digawe lan gampang digunakake uga. Mesthine sampeyan isih kudu
nggunakake bahan kayu sing dipilih dadi ora ana bebaya sing bisa nyebabake
pengaruh sing ala. "
Saiki wayahe ngumumake para pemenang kompetisi ilmiah. "Pemenang
lomba ilmiah taun iki yaiku ... Gathot". Nalika krungu, aku seneng banget.
Wektu iki impenku dadi kayektenan. Upayane wis lunas. Aku liwati kompetisi
sapisan, saurutan aku nyoba macem-macem kerajinan kayu lan pisau kanggo nggawe
alat saben dinane supaya luwih gampang pangguna. Mboko sithik jenengku wis
dingerteni dening akeh wong lan padha menehi prentah marang aku. Saiki aku dadi
taipan perkakas rumah tangga.
Cepet banget wektu mlaku. Saiki aku duwe anak siji lan aku menehi jeneng
Kaca. Ibu Kaca seda nglairake Kaca. Saiki aku lan anakku wis ana. Kaca kayane
aktif lan bakat sing dakkarepake katon kaya ing kaca. Dheweke seneng nyoba
pikirane. Ing sawetara ide, dheweke ngarep-arep bisa dadi temuan utama sing
migunani kanggo masarakat.
Ing sawijining wektu, sabenere ing wayah awan nalika wong sibuk kerja
utawa ing sekolah, ana swara rame ing samodra. Aku isih durung yakin apa
swarane banyu utawa mesin diesel utawa swarane mesin tartamtu. "Apa
swarane iku? Kaya swarane…. ” Aku gumun karo swarane sing ora pati ngerti. Aku
mlaku marani swara kasebut. Nalika ndeleng sesanti ing ngarep, pranyata ana
pesawat sing nggawa banyu galon lan mabur menyang awang-awang, nyebarke bagean
saka desa kita. Nalika semana anakku ora ana ing omah. Muga-muga bisa
dipikirake manawa dheweke kalebu; alat penyiram sing bisa narik banyu kali
kanthi daya batere. Apa sejatine dheweke nindakake?. "Apa kuwi sing
nindakake kabeh ...?" bengok salah sawijining warga. "Pak Gathot,
sampeyan nindakake kabeh iki?" salah sawijining warga takon marang aku. "Serius
sampeyan, ayo ndeleng sepira sibukku akhir-akhir iki, ora duwe kesempatan maneh
mikir babagan nggawe alat anyar," jawabku kanthi manteb. Sawise kedadeyan
kasebut, Kaca banjur marani aku. "Ana apa, Pak?
Kabeh desa kaya udan. "Apa sampeyan nindakake? Halah ... ojo minggat,
kowe mesti sing nggawe kabeh iki. Nalika kedadeyan kasebut sampeyan ora ana ing
kono. Lan nalika kedadeyan iki rampung, sampeyan teka lan pura-pura takon
babagan kedadeyan kasebut sadurunge, "Aku nyoba ngerteni saka praupane. Dheweke
mesem nanggepi omonganku. “Ah, Le, saiki aku ngerti yen sampeyan duwe bakat
gedhe kanggo golek alat kaya aku. Matur suwun, anakku bisa mupangat kanggo wong
liya, Wiwitane dak tegel akeh amarga prihatin tumrap keamanan sampeyan Aku
dhewe asring lali yen aku uga nindakake perkara kasebut tanpa nggayuh keamanan
dhewe. Saiki sampeyan ora bakal nesu maneh. "Mung mesem, mesem kaya
pakulinane.
Minggu iki, karo putra, kekarepan kanggo golek ide anyar diterbitake
maneh. Aku kepingin nambah weker yen ana sing mbuwang sampah ing kali desa
kita. Kita kerja keras suwene telung wulan lan pungkasane, bareng karo Kaca,
iki ditemokake ing kepala desa. Sambutane nyengkuyung banget. Malah kanggo
pengumuman kasebut, ana upacara khusus ngundang pimpinan masyarakat desa. Kasunyatane,
kepala desa ngusulake nggawa temuan kasebut menyang kecamatan, banjur menyang
kabupaten, bisa uga bupati kita duwe keprigelan khusus babagan iki lan nggawa
sertifikat paten lan liya-liyane. Nanging kita tetep kepengin ndeleng mupangate
luwih dhisik ing desa sadurunge nggawa ing lingkungan sing luwih jembar.
Pungkasan, bareng karo kepala desa lan sawetara wong penting liyane,
kita nempatake weker ing cedhak kali sing asring dibuwang para warga desa
sampah. Pemasangan malah diwiwiti karo upacara sing diiringi mecah kendhi sing
dihias nganggo kembang manjang. Aku bangga banget yen bocah cilik duwe ide sing
apik lan ora larang supaya bisa diduweni nganggo dhuwit, lan alat kasebut
pungkasane bisa digunakake kanggo wong liya. Kabeh wong ngaturake ucapan
selamat marang Kaca kanthi weker supaya kali luwih resik.
Nanging, mesthi ana wong sing meri karo prestasine wong liya. Aku weruh
bocah Kades kayane ora seneng. Dheweke wiwit praupan memungsuhan. Aku curiga
karo tumindak sinis marang aku lan utamane Kaca. Ing dina-dina pungkasan
dheweke malah ngliwati sisih ngarep omah nganggo motor sing knalise rame
banget. Kaloro karyawane saya dawa ngipat-ipati saben-saben dheweke liwat
kanthi gangguan. "Wah, Pak Gathot, Sis. Kaca, matur nuwun sanget."
Kayane amarga ana alarm, masarakat ora gelem dhewe amarga jebule ing minggu
iki, sampah plastik lan barang-barang sing ora bisa biodegrad wis mandheg tekan
kali.
"Wah, aku seneng, Pak Kades. Nanging idheh Kaca kasebut, dudu
duweke. Aku malah ora ngerti yen uwuh asring ana ing kana sing mbuwang kali.
Kaca minangka wong sing asring ngeluh babagan iki. Uwuh iku macem-macem jinis
plastik lan gelas. Kaca ujar, dheweke duwe guru sing mesthi menehi saran sing
apik babagan njaga lingkungan sing sehat lan bersih. Mungkin saka kono ide
kasebut teka, "aku nerangake nalika ngetutake gelas nalika mangsuli
sawetara pitakon saka sawetara warga sing ana.
Mula, dina iku kayane ana woro-woro weker babagan larangan sampah.
Sawetara wong wis nglaporake manawa minggu iki kali iki resik saka sampah.
Kayane upacara pelantikan alarm kasebut cukup kanggo nerangake manawa mbuwang
sampah ing kali minangka tumindak sing ora sehat lan ngregeti lingkungan kanthi
langsung utawa ora langsung.
Malah saiki ana bank sampah, ing endi sampah iso bosok diklumpukake ing
bak gedhe ing aula dukuh banjur bakal dipasrahake marang para kolektor sing
bisa nyalurake menyang perusahaan sing wis bosok. Aku ora ngerti sejatine, apa
karesikan kali sing dijaga iki amarga awake dhewe dudu. Nanging ing cedhak
weker kasebut ditulis nganggo huruf kapital " UREP SEHAT GATHOT
KACA".
Tidak ada komentar:
Posting Komentar