Sawijining dina

 

NAMA  KELOMPOK :

1. ALDONA RAHMAWATI                   (02)
2. DURATUL NGAZIZAH                      (17)
3. ROSA NUR ANGGRAINI                   (29)
4. ROSI NUR ANGGRAINI                    (30)
5. DINAR DAYANG SECAR S.              (34)

 

Sawijining dina

 

Ora kaya biasane Pras lan Pandu sing   kawentar minangka kanca raket iku meneng-menengan lan katon wis rong dina  ora guneman , amarga kuwi Yudha sing bocah anyar pindahan saka kutha nanging uga kerep srawung karo kekarone nyoba nengahi supaya paseduluran ing antarane bocah loro iku ora pedhot.

 

"Pras, aku  dhelwis rong dina iki  koq nggak bertegur sapa karo Pandu, memangnya kowe ono masalah ya karo Pandu?" pitakone Yudha nganggo basa jawa sing grothal grathul

 

"ora koq Yud, ora ono apa apa" jawabe Pras singkat

 

"ayolah Pras, ora usah ngapusi ..kalian kan sahabat, kanca kenthel malah kata Bu Guru, pasti ada sesuatu kan mmungkin wae aku bisa bantu" Yudha tetep ora nyerah mbujuki Pras supaya gelem crita

 

"Yud,  sebenere pancen  aku karo Pandu wis ora sapa aruh rong ndina iki, tapi iki merga kabeh salahe koq, mosok buku diktat  sing disilih Pandu  ki ngakune wis dibalikke seminggu kepungkur , padahal kenyataane durung mbalik ning aku, nanging Pandu ngodro yen wis dibalikke pas dolan ning omah malah ganti nuduh aku pikun jan nggregetke tenan bocah iku" pungkasane Pras crita dawa

 

"ooo...ngono to Pras, tapi memang nya sudah kamu cari ke tempat lain selain di meja belajarmu Pras, ya siapa tahu bukunya ketlisut dimana gitu?" Yudha nyoba takon kanthi ati-ati

 

"apa kowe ya nuduh aku pikun, lali ndeleh buku ning endi to Yud?" Pras rada muring-muring ditakoni ngono

 

"yo nggak gitu, aku kan cuman nanya...sapa ngerti gitu, ntar aku boleh kan main ke tempatmu, tak nyoba bantu kamu nyari sekalian belajar bareng kaya biasane, piye Pras?" pitakone Yudha

 

"yo gak pa pa sih ,sinau bareng wae ning nggonku Yud" jawabe Pras

 

"iya deh...sip. sampai ketemu ngko sore yo pras"

 

***

 

Sejam sakdurunge....

 

"dadi ngono critane Yud, mosok aku ki yo ngapusi to wong cetha cetha aku ki wis mbalikke bukune Pras koq pas aku dolan ning omahe"

 

"ooh gitu critanya Pan..hem mungkin saja Pras lupa lali kalau buku yang kamu pinjam wis mbok balikke yo" ujare Yudha

 

"lagian Pras iku kan lalinan Yud, kowe ngerti dhewe kan muga muga sih bukune pancen ming ketlisut, aku yo dadi ora penak gara-gara buku dhewe dadi meneng menengan ngene, dikirane aku ora njaga amanah to"curhate Pandu maneh

 

"ya sudah kalau gitu, nanti sore kamu ikut aku saja kita sianau bareng seperti biasanya, nanti sambil njelasin masalah ini biar selesai, gimana?"

 

"yo wis aku melu wae Yud, aku yo bakal ngganti bukune yen pancen ora ono"

 

***

 

sore iku ing omahe Pras

 

"Pandu, aku njaluk ngapura yo jebul buku diktat sing mbok balikke kae pancen wis tak tampa, tapi gara-gara tak nggo sinau bengi-bengi nganti keturon malah tiba ning ngisor dipan, dhek awan tak temu pas resik resik kamar.....maaf yo aku wis nuduh kowe rung mbalikke" Pras ngomong sinambi ndhingkluk nalika Pandu lan Yudha teka ing omahe

 

"wah syukur nek ngono Pras, aku ki yo kepikiran terus, wis ora perlu isin . aku yo njaluk ngapura amarga ngenengke awakmu....kosong kosong yo Pras dhewe tetep kekancan to?" jawabe Pandu

 

"he em ora ming kekancan tapi seduluran" Pras ngomong sinambi ngrangkul pandu

 

"nah gitu donk...kalian kan sahabat baik, sudah seharusnya saling memaafkan dan berbaikan lagi seperti ini" Yudha katon seneng amarga usahane kasil

 

"maturnuwun y Yud...kamu memang baik hati"ujare Pras lan Pandu bebarengan

 

"okeee...sama-sama yuk....sinau bareng e ndang dimulai"

GATHOT DAN KACA

 

GATHOT DAN KACA

Saking : Faiszal Ibnu Idayat

Alihwahana : 

NAMA ANGGOTA KELOMPOK XII BDP 1  :
1.      AFIKA RUPY WULANDARI.        (01)
2.      ANGGI NUR HAZIZAH.           (04)
3.      ANIZA NUR AISYAH.            (05)
4.      DESI EKA FITRIANI.           (10)
5.      DESWITA JINGGA SAWITRI.      (11)

     Sekolah menengah cedhak omahku nganakake lomba ilmu. Ing papan kasebut, ana akeh panemuan sing apik banget. Aku mung ndeleng ing kasepen. Aku nyawang cedhak wit sing ora adoh saka papan balapan.

     Kanthi panemuan sing dakkirim, aku ora ragu-ragu mlaku ing papan kasebut. Aku nyedhaki panitia sayembara sing ora adoh saka wit sing dak deleng lomba sains kasebut."Sapa jenengmu? Apa sampeyan pengin ndhaptar asil panemuan sing sampeyan lakoni? " panitia takon kula"Lho napa Pak? Apa aku salah? " Aku mangsuli kanthi penasaran."Sampeyan isih sekolah dhasar, ya? Iki minangka pertama kaline siswa SD melu sayembara sains saka sawetara lomba. "Aku mung manthuk-manthuk."Nggih. nanging  ... aku bakal nulis ing makalah iki. " "Jenengku Gathot," nada ku kebak kapercayan. Aku uga semangat, pancen bisa entuk kompetisi kompetisi ilmiah iki.

     Nalika krasa ngelak amarga wis suwe ngenteni giliran, aku ninggali panemuku cedhak panitia. Ora suwe aku nggawa aku kanthi bangga, nanging kaget amarga duweke rada rusak.

 

"Sapa sing ngrusak panemuku iki?" Aku takon menyang panitia, nanging dheweke uga ora ngerti sapa sejatine sing nglanggar. Aku rumangsa nesu banget lan kuciwa. "Gathot ...!" panitia nyeluk aku. Saiki aku melu nerangake penemuan sing dakkirim. Nanging kepiye carane mbuktekake amarga saiki pinemune dirusak dening wong liya. Sawise kabeh, aku mutusake munggah ing panggung lan ngomong ing ngarepe kabeh wong yen panemuku wis rusak.

     Banjur kabeh wong seneng amarga aku ora bisa nemokake anyar. Aku mlaku alon-alon mudhun ing panggung kanthi perasaan campuran. Aku mulih kanthi sedhih banget. Muga-muga entuk pangenalan prestasi ing kompetisi ilmiah ora ana maneh. Sawise dakkarepake pangarep-arepku, dumadakan ana kanca ngandhani aku yen bakal ana kompetisi ilmu pengetahuan sawetara dina wiwit balapan kaping pisanan. Aku nyaring panemune, lan aku siyap-siyap dadi pemenang lomba ilmu pengetahuan. Aku ngurus penemuan sing digawe kanthi angel.

     Pungkasane giliran kula kanggo ngenalake panemuan anyar. "Jenengku Gathot. Aku nggawe alat kanggo motong sayuran tanpa kuwatir nglarani tangan. Alat iki gampang digawe lan gampang digunakake uga. Mesthine sampeyan isih kudu nggunakake bahan kayu sing dipilih dadi ora ana bebaya sing bisa nyebabake pengaruh sing ala. "

     Saiki wayahe ngumumake para pemenang kompetisi ilmiah. "Pemenang lomba ilmiah taun iki yaiku ... Gathot". Nalika krungu, aku seneng banget. Wektu iki impenku dadi kayektenan. Upayane wis lunas. Aku liwati kompetisi sapisan, saurutan aku nyoba macem-macem kerajinan kayu lan pisau kanggo nggawe alat saben dinane supaya luwih gampang pangguna. Mboko sithik jenengku wis dingerteni dening akeh wong lan padha menehi prentah marang aku. Saiki aku dadi taipan perkakas rumah tangga.

     Cepet banget wektu mlaku. Saiki aku duwe anak siji lan aku menehi jeneng Kaca. Ibu Kaca seda nglairake Kaca. Saiki aku lan anakku wis ana. Kaca kayane aktif lan bakat sing dakkarepake katon kaya ing kaca. Dheweke seneng nyoba pikirane. Ing sawetara ide, dheweke ngarep-arep bisa dadi temuan utama sing migunani kanggo masarakat.

     Ing sawijining wektu, sabenere ing wayah awan nalika wong sibuk kerja utawa ing sekolah, ana swara rame ing samodra. Aku isih durung yakin apa swarane banyu utawa mesin diesel utawa swarane mesin tartamtu. "Apa swarane iku? Kaya swarane…. ” Aku gumun karo swarane sing ora pati ngerti. Aku mlaku marani swara kasebut. Nalika ndeleng sesanti ing ngarep, pranyata ana pesawat sing nggawa banyu galon lan mabur menyang awang-awang, nyebarke bagean saka desa kita. Nalika semana anakku ora ana ing omah. Muga-muga bisa dipikirake manawa dheweke kalebu; alat penyiram sing bisa narik banyu kali kanthi daya batere. Apa sejatine dheweke nindakake?. "Apa kuwi sing nindakake kabeh ...?" bengok salah sawijining warga. "Pak Gathot, sampeyan nindakake kabeh iki?" salah sawijining warga takon marang aku. "Serius sampeyan, ayo ndeleng sepira sibukku akhir-akhir iki, ora duwe kesempatan maneh mikir babagan nggawe alat anyar," jawabku kanthi manteb. Sawise kedadeyan kasebut, Kaca banjur marani aku. "Ana apa, Pak?

     Kabeh desa kaya udan. "Apa sampeyan nindakake? Halah ... ojo minggat, kowe mesti sing nggawe kabeh iki. Nalika kedadeyan kasebut sampeyan ora ana ing kono. Lan nalika kedadeyan iki rampung, sampeyan teka lan pura-pura takon babagan kedadeyan kasebut sadurunge, "Aku nyoba ngerteni saka praupane. Dheweke mesem nanggepi omonganku. “Ah, Le, saiki aku ngerti yen sampeyan duwe bakat gedhe kanggo golek alat kaya aku. Matur suwun, anakku bisa mupangat kanggo wong liya, Wiwitane dak tegel akeh amarga prihatin tumrap keamanan sampeyan Aku dhewe asring lali yen aku uga nindakake perkara kasebut tanpa nggayuh keamanan dhewe. Saiki sampeyan ora bakal nesu maneh. "Mung mesem, mesem kaya pakulinane.

      Minggu iki, karo putra, kekarepan kanggo golek ide anyar diterbitake maneh. Aku kepingin nambah weker yen ana sing mbuwang sampah ing kali desa kita. Kita kerja keras suwene telung wulan lan pungkasane, bareng karo Kaca, iki ditemokake ing kepala desa. Sambutane nyengkuyung banget. Malah kanggo pengumuman kasebut, ana upacara khusus ngundang pimpinan masyarakat desa. Kasunyatane, kepala desa ngusulake nggawa temuan kasebut menyang kecamatan, banjur menyang kabupaten, bisa uga bupati kita duwe keprigelan khusus babagan iki lan nggawa sertifikat paten lan liya-liyane. Nanging kita tetep kepengin ndeleng mupangate luwih dhisik ing desa sadurunge nggawa ing lingkungan sing luwih jembar.

     Pungkasan, bareng karo kepala desa lan sawetara wong penting liyane, kita nempatake weker ing cedhak kali sing asring dibuwang para warga desa sampah. Pemasangan malah diwiwiti karo upacara sing diiringi mecah kendhi sing dihias nganggo kembang manjang. Aku bangga banget yen bocah cilik duwe ide sing apik lan ora larang supaya bisa diduweni nganggo dhuwit, lan alat kasebut pungkasane bisa digunakake kanggo wong liya. Kabeh wong ngaturake ucapan selamat marang Kaca kanthi weker supaya kali luwih resik.

     Nanging, mesthi ana wong sing meri karo prestasine wong liya. Aku weruh bocah Kades kayane ora seneng. Dheweke wiwit praupan memungsuhan. Aku curiga karo tumindak sinis marang aku lan utamane Kaca. Ing dina-dina pungkasan dheweke malah ngliwati sisih ngarep omah nganggo motor sing knalise rame banget. Kaloro karyawane saya dawa ngipat-ipati saben-saben dheweke liwat kanthi gangguan. "Wah, Pak Gathot, Sis. Kaca, matur nuwun sanget." Kayane amarga ana alarm, masarakat ora gelem dhewe amarga jebule ing minggu iki, sampah plastik lan barang-barang sing ora bisa biodegrad wis mandheg tekan kali.

     "Wah, aku seneng, Pak Kades. Nanging idheh Kaca kasebut, dudu duweke. Aku malah ora ngerti yen uwuh asring ana ing kana sing mbuwang kali. Kaca minangka wong sing asring ngeluh babagan iki. Uwuh iku macem-macem jinis plastik lan gelas. Kaca ujar, dheweke duwe guru sing mesthi menehi saran sing apik babagan njaga lingkungan sing sehat lan bersih. Mungkin saka kono ide kasebut teka, "aku nerangake nalika ngetutake gelas nalika mangsuli sawetara pitakon saka sawetara warga sing ana.

     Mula, dina iku kayane ana woro-woro weker babagan larangan sampah. Sawetara wong wis nglaporake manawa minggu iki kali iki resik saka sampah. Kayane upacara pelantikan alarm kasebut cukup kanggo nerangake manawa mbuwang sampah ing kali minangka tumindak sing ora sehat lan ngregeti lingkungan kanthi langsung utawa ora langsung.

      Malah saiki ana bank sampah, ing endi sampah iso bosok diklumpukake ing bak gedhe ing aula dukuh banjur bakal dipasrahake marang para kolektor sing bisa nyalurake menyang perusahaan sing wis bosok. Aku ora ngerti sejatine, apa karesikan kali sing dijaga iki amarga awake dhewe dudu. Nanging ing cedhak weker kasebut ditulis nganggo huruf kapital " UREP SEHAT GATHOT KACA".

Kekancan

 

Jenengku Dafi. Aku anak kilang minyak sing sugih banget, uripku apik, apa wae sing dakkarepake, mesthine aku bisa, nanging yen dadi masalah kancaku utawa kancaku ora bisa, kenapa? Aku ora duwe kanca utawa kanca ing sisihku, amarga aku wong sepi lan reged.

Nalika semana aku sekolah ing Sekolah Menengah Kejuruan (SMK) pribadi. Nalika mos aku bisa duwe kanca nanging mung sedhela amarga aku meneng, dadi angel golek kanca. Sawise 2 jam sawise mos aku uga nemokake kelas anyar karo bocah-bocah liyane.

Nalika semana ana wong sing nyedhaki aku, jenenge alif bocah cilik nanging duwe akeh kanca sajrone MOS. Alif marani aku amarga melas yen aku ora duwe kanca.

Alif nalika semana nyedhaki aku kanthi nuduhake panganan. Aku uga dhisik sombong nanging amarga dheweke meksa aku pungkasane nampa panganan saka dheweke, aku uga wiwit nongkrong karo dheweke.

Dina sabanjure aku diajak menyang omahe, Alif dadi bocah yatim piatu, bapake tiwas amarga stroke. Nalika semana, dheweke pengin nggawa dheweke menyang rumah sakit, nanging amarga dheweke kesepen, dheweke ora duwe dhuwit kanggo mlebu rumah sakit, mula bapake dirawat ing omah.

Seminggu sawise iku, penyakit bapakne malih lan penyakite saya parah. Lan pungkasane Pak Alif ditimbali Kuwasa. Alif isih ora yakin manawa bapake wis lunga selawase.

Seminggu sawise bapakne tilar donya, dheweke uga njupuk posisi bapakne minangka kepala kulawarga lan tulang punggung kanggo kulawargane. Dheweke duwe adik wadon sing jenenge Aisyah, kelas 2 SD.

Aisyah uga nulungi ibune adol gorengan, kadang adole larang, kadang ora.

Nalika semana, sawise sekolah, Alif uga menyang pasar golek rezeki kanggo keluargane ing omah.

Saben dina dheweke dadi tukang jaga omah, aku uga nangis nyawang kahanane omahe sing gendenge bolong.=

Pakone ibune lagi umbah-umbah, saben dina njaluk pesenan klambi saka wong sing ana ing sandinge.

Ing sawijining dina, penghasilan ngumbah klambi saka ibune mung ora akeh, mung 10 ewu nganti 40 ewu rupiah.

Kadhangkala bisa mung kanggo mangan, Alif uga ora sempat njaluk apa-apa saka ibune. golek dhuwit kanggo sekolah, kanthong, lsp. alif entuk dhuwit saka kuli ing pasar.

Sejatine aku pengin nulungi dheweke, nanging dheweke nolak alon-alon, amarga aku wegah nglakoni.

Ing sawijining dina aku uga mara ing omahe kanggo nulungi dheweke kerja ing pasar, wektu semana dheweke ora gelem kerja bareng, nanging aku meksa kerja bareng dheweke, akhire dheweke uga nampa.

Wiwit udakara jam 8 esuk nganti jam 5 sore aku nulungi dheweke, wiwitane abot nggawa momotan sing dakgawa amarga njelajah kaya kuli, nanging aku nyoba nulungi Alif.

Pungkasane aku bisa ngeterake sawetara barang sing duweni pelanggan alif, lan pungkasane aku sakloron nemokake 60 ewu rupiah.

Alif pancen menehi dhuwit nanging aku nolak

"Fi iki kanggo sampeyan amarga sampeyan wis nulungi aku"

Aku uga nanggapi "ora prelu kanggo sampeyan"

Aku wis duwe dhuwit dhewe, iku mung kanggo kowe, kowe butuh dhuwit kanggo sekolah. ”Pungkasane, dheweke nyelehake dhuwit ing kanthonge.

Jam 5.30 aku sakloron bali menyang omahe Alif, dhuwit kasebut disebar menyang ibune kanggo tuku sego lan lawuh.

Dina Senen esuk aku mlebu sekolah, dheweke dak gawa ing omah nganggo mobil.

"Ayo mlebu mobilku, ayo bareng"

alif nanggapi "ora ah fi, luwih becik aku mlaku wae"

Banjur aku kandha, "Aja lift, mengko bakal telat amarga wis jam 7."

"Oke, aku karo kowe kabeh" jare alif "

Dadi, ayo bali bareng amarga saiki aku duwe kanca spesial kaya sampeyan.

Aku uga nangis senenge kaya mukjizat. Kita uga ngrangkul kanthi seneng amarga seneng dadi kanca.

- Pancen angel lan seneng yen dolan bareng –

urip tanpa ayang - ayang

Mendhung nutupi sunare lintang saka pangulatanku, angin padha grogokna godhong garing, suara jam dinding tandha jam 12 wengi, mata iki nggak bisa dijak merem.

soal sumini ke 2

Sumini durung bisa turu udakara jam ....